-Ne yapıyor bu insanlar,
Burada ne işleri var,
Onların evleri, çocukları yok mu,
O ellerindekiler ne anne...

-Onlar oynuyorlar yavrum,
Onlar şakalaşıyorlar,
Hani sen arkadaşlarınla oynuyorsun ya...

-Bizim oyunlarımız değil bu anne,
Bu başka bir şey...
Neden birbirlerine vuruyorlar,
Birileri ağlarken,
Neden hep birileri gülüyor
Bu oyunun adı ne anne...

-Uzatma yavrum işte!
Onlar oynuyorlar.
Bu büyüklerin oyunu belki de...
Ve bu oyunun adı; hayat yavrum...

-Bizim oyunlarımızda bütün çocuklar güler,
Neden ağlıyor bu insanlar...
Biz de oynayacak mıyız,
Büyüyünce bu oyunu?
Ben hiç sevmedim hem,
Hem kim koydu bu oyunun adını anne...

-İnsanların kaderleri koyar bazen,
Bu oyunun adını,
Bazen,
İnsanlar kendileri...
Bize de küçükken garip gelirdi,
Bu “büyük” oyunu.
Ama büyüdükçe anlıyor insan...
Bu amansız savaşın adı,
Birden hayat oluyor yavrum...

-Ben büyümek istemiyorum anne...
Ben hep gülerek oynamak istiyorum...
Ben arkadaşlarıma gözyaşı değil,
Çiçek vermek istiyorum...
Ve eğer bir gün çocuğum olursa anne,
Adını umut koymak isterim...
Neden mi anne,
Eğer bir gün hayat denen,
Bu sevimsiz oyunda,
Ona da ağlamak ve yitmek düşerse,
En azından anne en azından,
Elinde bir “umudu” olsun...