Ezdiler, kanattılar, kirlettiler…
Adıma adsızlıklar ekleyip
Sokaklara kazıdılar…
Adımı yalanlara, yanlışlara buladılar…
Beni sadece gece anlamlı,
Gündüz yalan saydılar…
Varlığımı yüreklerinden değil,
Gazetelerden, ekranlardan sordular…
Ama yanıldılar…

Herkeste kendine has bir ben olduğunu unutup
Başkalarının sevdalarıyla yarışa tutuştular…
Yataklarda, baldırlarda, bacaklarda,
Bıkmadan usanmadan beni aradılar…
Hep bulduk sandılar…
Hep yakaladık diye haykırdılar…
Ama yanıldılar…

Sevdayı görmeye çalışarak
Gözlerinin nurundan oldular…
Benim ömürde giz olduğumu unutup
Bedende süs yapmaya çalıştılar…
Ama yanıldılar…

Sevda, aşk, sevgi;
Bizi birbirimizden ayırdılar…
İçimizi boşaltarak
Farklı farklı anlamlara doladılar…
Sevda sandıkları ömür çalan zambaklara
Sıkı sıkı sarıldılar,
Sarıldılar, sarıldılar…
Her iniltide adımı andılar, beni acıttılar…
Beş dakikada beni bulduklarını sanıp
Bunu yaşamak saydılar…
Ama yanıldılar…

Oysa bilmediler,
Sevdanın insanı ömürde bir defa bulduğunu…
Bilmeliydiler,
Bulduğunda da onurlu bir ölmek gibi,
Bütün adiliklerinden vurduğunu…
(Bütün adiliklerini yüzüne vurduğunu)