Bu dünyada diğer yarısını arayan iki ruhtuk,
SEN ve BEN...

Rastlaşmıştık bir gün bir yerlerde...

Gözlerimizin içine baktığımız ilk an anlamıştık,
Bizi birbirimize bağlayan tek geçmişin yine YALNIZLIĞIMIZ olduğunu...

Acısız beraberlik antlaşmasını imzalamıştık o andan sonra,
Tüm kalp ağrılarını,
Tüm umutsuzlukları,
Ve yarım kalan aşkları geride bırakarak...

Kurallar belliydi,
Sınırları çizilmiş bir fanus içinde süregelecekti bizim aşkımız,
Sevgimiz sınırlı olacaktı,kavgalarımız sınırlı olacaktı,
Acısız beraberlikti bizimkisi...

Ama eksik olan bir şeyler vardı sanki,
Atmıyordu kalbimiz birbirimizi gördüğümüzde,
Heycanlanmıyorduk,
Sadece yalnızlığı paylaşan iki ruhtuk işte,
Vazgeçmiştik diğer yarımızı aramaktan...

Zamanla alışmaya başlamıştık birbirimize,
Ve süregelen aşkımıza
sınırları belli fanusumuzda...

Fanusumuz çok dardı,
Hergün biraz daha ,
Biraz daha tüketiyorduk fanusumuzdaki havayı,
Havamız azaldıkça
Ölüme daha da yaklaşıyorduk...

Tek çaremiz kalmıştı,
Yaşamak için öldürmek gerekti,
Karar verdim ,
Öldürecektim seni,
Zamanım doluyordu,
Havam azalıyordu,
ÖLüme gitgide daha da yaklaşıyordum ,
Bir türlü yapamıyodum,
Ama yaşamak için feda etmek gerekti bazı şeyleri...


Ben YAŞAMAYI seçtim,
Öldürdüm seni,
TERKETTİM...



'Bana bir oyun oynadın ,perdenin sonunda beni uçurumdan aşağı atıverdin'böyle demiştin bana ,soruyorum sana hayatta bir oyun değilmi,SADECE tek sahnelik bir piyesti bizimkisi...




Bazı insanlar hayatta yalnız kalmaktan korkar,ölümün en beteridir YALNIZLIK...