Rüzgâr yüzünden bir o yana bir bu yana sallanıyordu…
Mutsuz, umutsuz ve yalnız güneş, yalnızca ona yalvarır gibiydi…
Ya gün gelir de artık………

Bir ayçiçeğinin gerçek öyküsüdür bu. Sarılı, siyahlı ve işveli bir ayçiçeğinin yalnızlık dolu, yüklemsiz öyküsü.

İnadına dimdik durmalı. Her şeye rağmen umut etmeli günü. Yaşamalı. Diye, kendi kendine diretirken; tarif edemediği ve sanki her hücresiyle hissettiği bir endişe kapladı tüm benliğini. Ama ya gün gelir de sezgisel bir kudurmuşluğa………

Rüzgârın bazen unutturduğu bazen hatırlattığı ve kimseye söyleyemediği dertleri vardı onun. Yine rüzgârlı bir gündü. Ama en azından güneş var diye düşündü. Ya o da olmasaydı. Yapraklarını açtı ve dua etti.
Sonra düşündü: Ya gün gelir de artık………

Elsiz bir yalnızlıktı yaşadığı. Acaba diğerleri de aynı şeyleri hissediyor muydu?
Ya gün gelir de sezgisel bir kudurmuşluğa yelken………

Her gün aynı şeyleri yapıyordu. Aynı tarafa bakıyor, diğerleri ile aynı anda üzülüyor, aynı anda iç çekiyordu. O iç çekişler ki; sanki güneşi içine hapsedecekti.
Ama ya gün gelir de artık………

Ya gün gelir de sezgisel bir kudurmuşluğa yelken açmaya karar verirse ne olurdu? Ya gün gelir de artık güne bakamazsa ne olurdu? Ya gün gelir de; işveleri güneşi razı etmeye yetmezse ne olurdu?

Ya bu gizli uyumu kendi isteğiyle bozmaya karar verirse…

Rüzgâr yüzünden bir o yana bir bu yana sallanıyordu…