Gözyaşlarım bile yorgunken
Seni aramak adına şehri izliyorum
Korkusuzca en yüksek tepesinden…
Haykırıyorum sesim yettiğince
Bazen de susuyorum sabredebildikçe
Korkum seni bulamamak değil
Ya da sana ulaşamamak değil
Seni bulduktan sonrası
Seni gördükten sonrası


Oysa görmeden, bulmadan öncesi…


İçimi sızlatan bir acı var yüreğimde
Durmaksızın ince ince kanayan…
Kanadıkça emiyorum geçmişimi.
Sanki içime çekmek gibi nefesimi…
Seni görmeden de yaşarken bunları
Peki, bu korku neden?
Ya da bunca sorgulama…
Şehir alabildiğine ışıl ışılken
Yüreğim neden karanlık bir mizah çiziyor ömrüme?
Yaşamlar karışıyorken ışıkların gölgesinde
Neden ben seni düşlüyorum?


Oysa gördükten, bulduktan sonrası…


Zamansız gelen deprem misali yüreğim,
Fay kırıkları biraz fazla derinleşiyor
Ve birden kırılıyor…
Öyle parça parça değil artık
Bir noktadan ve olabildiğince derinden
Şehirler karanlığa bürünüyor…
Gözler seçemez oluyor tenini…
Tepenin bir ucunda ben, şehrin diğer ucunda sen…

İşte seni bulduktan, gördükten sonrası…
Yıkılmış bir şehir
Kanayan iki yürek…