Günler ayları kovalıyor, yıllara kucak açıyordu. Birden yok olmuştun. Yaşanmamış duyguların zil karanlık boşluğunda, yol arıyordun… Senden çok uzaklarda, unutulmuş anıların boşluğuna bırakmıştım kendimi, belki bir gün umutlarım yankılanırdı, diye bekliyordum inan…

Anlamsız ayrılıklar hep böyle olmuştur. Anlamsız kırgınlıklar çağlayan nehirlerin girdaplarında binlerce parçaya bölünmüş kalbimizi sürüklemiş, acılara gömmüştür…

Bir gün kendine dönebilecekmisin, diye hep bekledim ve bekliyorum. Belki güneş kızıla dönerken bir günün son demlerinde, gözünde ışıltılar oluşacak ve düşüneceksin…

Düşlerimi mutluluğuna kuruyorum, bir gün yakalayabilirsin kovaladığını, acıların kırık aynalarında yüzünü gördüğünde, çözülmez gibi gördüğün yaşam aritmetiğini çözebileceksin, diye bekliyorum hep bu duyguların ışığında…

Gün kızıla çalabilir mi, sen bulunduğun adresi değiştirirmisin, acılar avuçlarını yakar mı, bir bunları bilebilsem, diye geçiriyorum aklımdan ya…

Gerçek ile düşü ayıramadın. Katı bir sınır çizgisinde uyuyakaldın ve bir türlü dikenli telleri geçerek sana ulaşamadım…

İnsanoğlu binlerce yıldır aşkın tarihini yazıyor ve bir türlü üçüncü sayfayı geçemedi. Binlerce yıl daha yazılacak yaşananlar…
Sen bir gün paslı yüreğini hissettiğinde, güller istemesede açacak ve yeniden doğacak güneş… Sonra rüzgarlar oluşacak, yapraklar savrulacak ve attığın her adım, kalbinin şarkısını söyleyecek…

Yıllar geçmiştir, geriye dönüp bakamıyorsun bile, dağlardan süzülen ay ışığı, donuk bir sonbaharın kapısında, anlamsız gıcırtılara dönüşecek ve, bir ah çekersin, diye bekleyeceğim…

Sana tuttuğum günlüğün sayfaları doldu ve öykü hala bitmedi. Yeni bir defter açmanın zor olacağını düşünüyorum. Tozlu raflara kaldırıyorum günlüğümü, yeni yazdıklarımda artık sen olmayacaksın, inan bana…

Yıllarımı yedin, bir günümü daha yedirmeyeceğim sana…