Çocuklar çiçektir, okullarımızın, evlerimizin vazgeçilmez süsleridir. Her çocuk toprağın bağrında açan bir çiçektir. Kimse çiçeklerin daha az renkli olduğunu söyleyemez. Güllerini budayıp, dikenlerini besleyemezsiniz. Çiçeğin adı farklı bahçesi farklı olabilir. Onları yabancı göremezsiniz. Dilimi anlamıyor diye ona dilsiz diyemezsiniz. Onun ışıl ışıl yanan renkli gözlerine karalar süremez, bakışını boğamaz, dalını kıramaz, bahçenizden kovamazsınız. İlla kendiniz gibi olmasını bekleyemezsiniz. Tek düzeliğe bu kadar sevdalanamaz, hayatı rengarenk yaşadığınızı unutamazsınız. Kim bilir yürekleri, akılları açılınca etrafa en güzel kokuları, rengarenk meyveleri, muştulu hediyeleri yayacaktır. Siz bunları bilemezsiniz.

Bahçemizdeki her çiçek kendi güzelliği ile gözlerimize, ruhlarımıza huzur ve mutluluk sunar. Yeteneklerini görünce onlarla iftihar eder seviniriz. Maharetli ellerinden en güzel buluşlar dökülecektir. Çiçekler; varlık ırmağının hayata gülen gözleri, gönlümüzü aydınlatan, ışık saçan yüzleri ve içimizdeki baharın özlemidir. Toprağın kirlerden arınmasıdır. Her renge hayat hakkı tanınması, her çiçeğin kendince açması, rengini ve kokusunu çevreye saçmasıdır. Hoş olmayan özelliklerin tatlılıkla düzeltilmesidir. Kalplerin derinliğindeki gizli hazinelerin gün yüzüne çıkmasıdır. Öğrencilerimi bin bir çeşit renk ve kokudaki çiçeklere benzetirim. Bir şiirimde Gül Çiçeklerime şöyle seslendim.

Tıkanan damarlar ayırdı bizi / Beni ağlatmayın can çiçeklerim / Unuttu sanmayın seviyor sizi / Beni unutmayın gül çiçeklerim. … Şu anda gözlerim sizi arıyor / Sizi düşündükçe içim yanıyor / Derinleşti artık yaram kanıyor /Beni sızlatmayın gül çiçeklerim. …

Her insan aslında bir çiçek değil mi? Güneşin her çiçeğin başını okşadığı, her yüze güldüğü gibi bizler de her çiçeğim başını okşamalı, yüzüne gülmeliyiz değil mi? Eğer böyle yaparsak o zaman çocuklar, güneşe bakan, ışığa âşık ayçiçekleri gibi yüzünü aydınlığa dönecektir.

Hangi çocuk narin, pembe yapraklı, ince nakışlı bir orkideden daha az hassas ve daha kıymetsizdir? Bir çocuğun doğuştan değersiz olduğunu kim söyleyebilir? Çocuk, kadife kumaşlı, kiraz renkli bir gül gibi başı dimdiktir. Çocuk, rengârenk kanatlı bir kelebek gibi göz alıcıdır. Çocuklarımız yaratılışı gereği renk renk, yaprak yaprak açan canım papatyalardan, bizlere gülümseyen hercai menekşelerden daha az renkli değildir. Leylaklar kadar güveni, zambaklar kadar kahramanlığı temsil etmez mi? Çocuk, anne sütü kadar temiz, su şırıltısı kadar ahenkli, bir elmas parıltısı kadar ışıltılı, güneş kadar sıcak, pamuk kadar yumuşak, kar kadar beyaz değil mi?

Çocuk, göz yaşlarımıza derman, yaralarımıza merhemdir. Onlar ruhumuza ayın on dördü gibi parlayarak gönlümüzü hoş eder. Onlara biraz tahammül, biraz sevgi, birazcık ilgi gösterdiğimizde dünyalarını şenlendirecek, pembe umutlara kanat açacaklardır. Dillerinde en güzel güfte ve bestelerin var olduğunu göreceksiniz. Tek çiçeği kendi bahçesinde, her rengi kendi renginde düşünmek ne kadar doğrudur. Kim böyle bir hakkı, hangi gerekçe ile kendinde görebilir. Kime dünyaya gelirken kendisinin torpilli olduğu, başkalarına merhamet edilmediği söylenmiştir. Yüzünde parıltılar saçan bir işaret, yüzünde ilahi kudretten bir nakış taşımayan hangi çiçek vardır ki? Yaratılana tahammül edememek, kibirlenerek çiçeğe hor ve hakir bakış, yaratanın yaptığını çirkin görüp, tenkit etmek kimin haddinedir? Onlar yaratılırken, dünyaya gözlerini açarken size mi sorulacak, sizden mi izin alınacaktı? Sizin gibi olmayan, sizin gibi düşünmeyen, size benzemeyen çiçeklerin nefesleri mi kesilmeli? Suları mı kurutulmalı? Vücutları mı yok edilmeli? Ne dersiniz? Sizin gibi olmadığını düşündüklerinize hayat hakkı tanır mısınız? Buna tahammül edebilecek misiniz? Aynı anadan doğmaya önem verenler, aynı sanatkârın eseri olmaya niçin önem veremezler acaba! O daha değerli, daha kıymetli değil midir?

Geleceğimiz olan biricik yavrularımızı öpüp koklayalım, onları soldurmayalım. Her çocuk bir çiçektir. Onların sevgiye, ilgiye ve bilgiye ihtiyaçları olduğunu unutmayalım.