BU DİYARI TERKEDİŞE NAĞME

Kaybolmuş gönlümün deryaları akıtır sellerini
Uzaktan rüzgâra vurur saçların gönderir yellerini
Unutmak dile kolay; dil bile susturur olmuş kendini
Kabuk bağlayan yaraları akıtır zaman koparır tek tek dünleri…

Dostlarım gönlümden uzaklarda
Yar denilen hayal zaten hep tuzaklarda
Gülistan deryalarının içinde yüzen gül kokuları kursaklarda
Kalmıştır bilirsin…

Şiddeti başıma vurur susmaz çığlıklar
Kovalar seni geçmişin tiz sesleri gelecek yollarında
Bir ağ örülür sinsice, sessizce…ne yenilir ne yutulur
Son yaprağın “sevmiyor” üzüntüsü hep koyar papatya fallarında…

Dengesiz dünyanın
Kocaman ahenksiz bir caddesinde
Yaşayamamışlığın siniriyle
Bir çıkmaz sokağa sapar kaybolmuşsundur.
Duvara çarpmayla oluşan darbeler koymaz
Bu sokaktan mümkünü yok geri dönüş olmaz
Duvarın dibine çöküp zıkkımına sarhoş olmuşsundur…

Zamanın bir yere akıp gittiği yok
O insanoğlu uydurmacası…
Kullanabilene vakit yeterince çok görmek istemezsin…

Kavrulan dudaklara düşmesi istenen bir damla çise
Sevgilinin kıyılarından gözlerine kondurulan bir demet buse
Dikiş tutmayan hayatın seni paralayışı bir zaman bitse
Yok beden parçalara ayrılsa ruhunu bir türlü reddedemezsin…