Bir ina-sanın,insanca değerleri göz ardı etmemesi asıldır.
Bu bende birinci planda,bir öge idi.
Ama hep,kendimden çok düşündüğüm,kişilerim oldu.Bencil olamadım.
Allah ve sonra,kendi canım,diyemedim hiç.
Anam,babam,kardeşlerim,evlatlarım dedim.
Hatta,kıymet bilmezime,o beni acınacak hallere soksa bile,ben yine kendime değil,ona acıdım.
Bir fedai miydim?Öyle idim herhalde...
Kendi canımın kıymetini bilmedim.
Mütevaziliğimin de bu kadarına,en sonunda pes dedim,doğrusu.Ama belki de yolun sonunda.
Şimdi artık yanımda tek oğullarım var.Bilhassa,küçük oğlum ile okulu haricinde hep beraberiz.İyi anlaşıyoruz.Ama yaşlı ve hasta bir anne sahibi o.
Onun hızına erişmekte zorlanıyor,onun ayaklarının dört-dörtlük sağlam yere bastığını görmeden,onu mecburi bırakışım olacağından endişe ediyorum.
Kısmetten ilerisi gerisi olmaz imiş.
Ya Allah,ya kısmet.
Herşeyin,hayırlısı olsun dilerim.

Saygılarım ile.

09.12.2007.
Osmangazi.İzmir.