Yasamin kiyisida olmanin huznuyle bogustugum bir an, sen aklima geliyorsun, bir yagmur tanesi ferahliginda. sanki kalbim titriyor, pamuk ipligine bagli bir salin uzerinde. Unutulmuslugun kahredici huznuyle gozyaslarimi karistiriyorum yagmura.
Yok oldum, eridim, tukendim.
Ve sen , yine geliyorsun aklima, yuregimin demir kapisini caliyorsun. Yorgun bir yuzle karsiliyorum seni, yorgun bir gecede…
Otur diyorsun, koy basini dizlerime diyorsun; gozlerin guluyor beni gordugune sevinmiscesine. Butun bitkinligim ve caresizligimle koyuyorum basimi dizine. Bir dinginlik yayiliyor bedenime, evet bunu ayak parmaklarimin ucuna kadar hissediyorum. Basimi oksuyorsun ipek dokunuslu ellerinle.
Bir ana yuregi gibi genissin; bir ahu kadar zarif ve tan yeri gibi umut verensin.
Ellerin gozlerimde, kapa diyorsun; bir sinema seridi gibi geciyor hayatim
gozlerimin onunden... bos kareler var cogunlukla hayatimda:
-Allah’ im bu ben miyim? Nicin dolu degil kareler? Bir set mi cektim butun bir hayata?
Yillarin gizli kalmis gerceginin yuzume carpilmasiyla irkiliyorum.
Usuyorum…….. titriyorum………
Ah, nadide hayat ben ne yapmisim sana!
Kiyinda dolasmaktan firsat bulupta, dokunmamisim kalbine. Yok saymisim seni, bile bile…
Ama bunu bildigim halde neden sasiyorum? Hayatim tecahul-i arifane zarifliginde gecmis hep.
Simdi de koynuna girmekteyim gec kalmisligin utangac yuzuyle.
Sahi, belki de kabul etmeyeceksin , yillarca yok saydim seni... aslinda yok sayan asil senmissin. Bunu simdi anliyorum.
Dizlerinde ab-u hayat icmenin huzuru icindeyim. Yagmur yagiyor goz yaslarimin inadina... yaris edercesine! Icimde bir his…
Disariya atiyorum kendimi, iliklerime kadar islaniyorum. Butun kirlilikten, kokusmus fikirlerden ve de kendimden ariniyorum.
Deliler gibi donuyorum Sems gibi! Sokaklar, neon lambalari ve bir kedi sahit oluyor bu nefs-i isyana. Oldugum yere yigilip kaliyorum; yagmur yagiyor ve ben agliyorum. Icim sicacik, soguga ragmen.
-Ben kiyini sevmiyorum artik… ben seni, senin kalbini seviyorum. Issiz geceni, karanlik yuzunu, agaran saclarini, sessiz gulusunu, kusluk vaktinde oten minik kusunu, seni sadece seni... senin yuregini seviyorum.
Ve basimi kaldirdigimda pencereden bana gulumsedigini goruyorum, halbuki kizacagini beklerdim, yanilmisim. Tipki hayata dair bos karelerde yanildigim gibi.
Gel diye isaret ediyorsun elinle. Hálá konusmadin, taniyacak gibiyim seni, cikartamiyorum. Ama huzur veriyorsun bana, bilmedigim bir duygu sana itiyor beni. Utaniyor, biraz da cekiniyorum; sanki kinayan gozlerle bakacakmisin gibi.
Her tarafim sirilsiklam, merdivenleri asindiriyorum sana gelmek icin.
Ama kimsin sen ve yuregime neden bu kadar yakinsin. Nedense kim oldugunu , nereden geldigini sormaya cesaret edemiyorum. Sanki yeniden basliyorum hayata, artik ortasinda hissediyorum kendimi.
Her sey yeniden ve yine gulumsuyorum icten bir huzurla.
Evet, yeniden baslamaliyim. Bir hirs kapliyor icimi ve bana “bos kareler doldur” diyor, ne duruyorsun. Yeniden, icim kipir kipir...
Ve ilk is olarak kim oldugunu sormaya cesaret ediyorum:
-kimsin? Bana cok yakin ve o kadar da uzak olan yuz? Kimsin?
Yaklasiyor, kulagima hafifce egilerek:
-ben sana geldim, bir emaneti almaya, sana verilmis olan hayati almaya geldim.
Donup kaliyorum………..
Her tarafimdan ter bosaliyor ama kipirdayacak mecalim kalmiyor. Haykiriyorum ama sesimi kimseler duymuyor. Ani bir irkilmeyle firliyorum, kalbim delicesine carpiyor. Etrafima baktigimda derin bir oh! cekiyorum. Saat gecenin ucu, disarida delicesine bir yagmur… ve ben, yatagimdan kalkamayacak kadar aciz dusuyorum , gercek bir dusu yasamiscasina…