Bir anda sessizlik baş göstermişti
Gidiyordu değerini bulan o sevgili
Kısmetin yol verdiği umuda kadar
Kaderin müsaade edeceği o sıralar

Masundu giderken yaşlar durmuyor
O güzel gözlerden sessizce boşalıyor
Çaresizlik o kadar kuşatıyor ki nafile
Gideceği yere kadar emir almıştı bile

Sinem yanıyor lakin gönül el vermez
Gidene gitme dur diye emir verilmez
Gönüllerde korlaşan sevgi gizlenemez
Kimselere bu kanayan acı söylenemez

Ah sevgili yârim sana ne diye bilirim ki
Senin hicranın ile yanarım ki söylemem
Aşkın hazanında seyreder meyledemem
İçimde ki sızıyı kimlere söyleye bilirim ki

Git ey sevgili çaresizim sende şimdi git
Artık kalmasın sinede senden kalan ümit
Solsun çiçekler, akamasın sular ne çare
Giden gelmiyor ey gönül bilmem kaç kere