Niye ki hayat hep muamma?
Kafalar niye kalsın yanılgıda?
Değişmesin mi? Realite nerde?
O vakit sevgi ve sevinç nerede?
Ölüm mü torba tutarmış insana?
Âşıklar ölmeden, ölmeyi yeğlermiş!
Kargaşa niye olsun ki boşu boşuna?
O vakit sual niye, sırat derinliğinde?
İnsan merakıyla devşirir, renk süsüdür!
Aynalar el hak elbette hakikat ölçüsüdür!
Bulutlar hep ağlasa da, haşyetiyle süzülür!
Sevdiklerimiz değil, zannımız bizleri vurur!
Şarkılarda değişir, yalnızca kalan aşklarda!
Hançer asla sevgilinin değil, iblisin elindedir!
Nice sevgililer hilekârlıktan perişan olmuştur!
Aşk ızdırapdır, hasreti ram olarak yaşamaktır!
Ölüm tefekkürü ne büyük bir aşk ve nasihat tır!