Akılsız, bilinçsiz körlüğüm için dövündüm
Sözde bir aşk inkılâbıydı yaşadığım hicran
Gönül tahtımın sarsılmaz sütun aralıklarında
Sevdanın kollarında çaresizdim gömüldüm

Yüreğimi amansızca sarsan bilinmez andıçlar
Umutsuzluğu haykıran, sefilliği anlatan satırlar
Kaçamak bakışalar, söküp atan her nakaratlar
Mahkûm bırakan acımasız yargıçlar, gardiyanlar

Taşladım artık vuslata giden deniz fenerlerini
Aldırmadım dalgaların hissiyat nedametlerini
Dinlemedim martıların senfonilerini, hallerini
Bir kez olsun anmadım gemiden seyredenleri

Kefensiz, niyazsız her bir tabutu mevt misali
Kalmışım kayalıklara vuran cesetlerin timsali
Ha yaşamışım, ruhsuzluğun demini almışım
Veyahut ta aşksız bir girdabın eline kalmışım

Bu haykırışlarım asla bir umut için değildir
Benim gibi bir esintiye kapılan en sefillerindir
Elbette ki bir ibreti âlem içindir, aşk kimindir
Sevilmeyi hak etmeyen zavallı çaresizlerindir