. Birbiri ardına gelen düşüncelerle düğümleniriz o bir zamanın içine. Düşüncenin kıpkızıl ufuklarına bu bir anlık davet edilişimiz içine düştüğümüz durumun vahametini de bir süre sonra unutturur. Artık karşımızda dudaklarımızı ıslatan serabın büyüsüne çoktan kapılmışızdır. İçinde bulunduğumuz dış dünyanın gerçeklik algısını da ağırdan ağırdan kaybederiz. Berrak bir zihnin bizi kanatlandırmasıyla ayaklarımız da yerden kesilmiştir artık. Şımarık yaramaz bir çocuk edasıyla oradan oraya seğirten düşüncelerimiz yepyeni bir dünyanın kapılarını ardına kadar açar bize. Orada hayal içinde hayallerimize gelmeyecek nimetler serilmiştir önümüze. Odalar dolusu hazinelerimiz vardır ve her oda da bin bir kapılı odalara açılır. Her şey herkes bizimdir, bizim emrimizdedir. Onlara hükmederiz. Orada var olan şeylerin yüzü bize dönüktür. İhtişamımızın büyüklüğünü imrenerek seyrederler. Onların her halleri bizi yüceltmeye yöneliktir. Tarif edilemez bir zevkle okşanır durur gururumuz. Öyle bir hazdır ki bu bizi insan olmanın sınırlarını zorlamaya dahi yöneltir. Kendisini hep bir merkeze-fanilik-çekiştirip duran zincirlerinden boşanan benliğimiz artık hayalle reel arasındaki çizgiyi seçemez duruma gelmiştir. Alttan alta içinde beslenen yeter güce, kudrete, sahip oma isteğinin bir an da olsa karşılandığı sanrısına kapılan benimiz çılgınca arzular peşine düşmüştür. Artık sadece o vardır ve onun hiç bitmeyen istekleri.
İnsan benini içine düştüğü bu hayal odalarından kurtaran, ona kendi sınırlarını hatırlatan yine kendisidir. Dizginlenemez düşüncelerle onu uçsuz ufuklara kanatlandıran zihni bir yandan da kulaklarına onun faniliğini fısıldar. Belki bu bir anlık fısıldayışla içinde bulunduğu durumun şuuruna yeniden erer. Fakat var olduğu zamanda kendisine sunulan pay kadarının düşledikleri karşısındaki cılızlığını fark eder bu sefer de. Bu çok yanılgılı mukayese sebebiyle tüm sahip olduklarının çok daha fazlasını hak etmesi gerektiğini düşünür. Sahip olduklarına razı olmayışı onu kararsızlaştırır. Gerek düşünce dünyasına gerek içinde bulunduğu reel dünyaya ait muhakemeye gerekse bu iki olgu arasında yaptığı mukayeseye hep kendinden yola çıktığı için olsa gerek bir daha kendine dönemez. Kendini her defasında merkeze koymasıyla yine her defasında savrulmasının kaçınılmaz sonuçlarıyla yüz yüze gelir durur. Dinginlenmez, enginlenmez, huzur bulamaz
İnsan benini kafese hapseden bu düşünce yapısı onun var olan düzen içinde yerini ve rolünü tam kestirememesiyle doğrudan ilintilidir. Dinginlenmemiş iştihasıyla etrafına hükmetmek isteyen ve isteklerinin mutlaka sahibi olmak isteyen insan gururunun sapkınlığı, onun yaratılmış bir bütünün fonksiyonel bir parçası olduğu gerçeğini daha en başından kabule yanaşmaz, kabullenmek istemez, kabullenmez. Böyle olunca, birbiriyle ilintili birbiriyle anlamlı var edilmiş bir bütünün yine bir parçası olarak çevresinde cereyan eden hadiselere ibret ve hayret nazarıyla bakmaz da kendi var edemeyiş kısırlığı neticesinde kendi kendisi altında namütenahi ezilir. Onu içerisine düştüğü bu karmaşadan çelişkiler yumağından kurtaracak olanı gene hayalleri olarak görür; çünkü onu isteklerine kavuşturan bir anda olsa düşledikleridir. Bir anlığına avutur onu; ama onu her defasında içende var olduğu hayatla karşı karşıya getiren çatıştıran ve kararsılaştıran insan zihninin bu bir anlık yönel semesi de başlı başına kısır bir eylemdir. Ona huzur vermez, her defasında içinde bulunduğu durumu ve rolünü unutturur. Her hayal kurmasıyla insan kendinden kendi gerçeğinden biraz daha uzaklaşır.