Neyleyim ki cihanı sarmış kâbus
Yeryüzü alafranga zilletine makûs
Hüccet çekildi, efrat kaldı mahpus
Pranga şenliğinde cahiliye keyfinde

Arzın her kabaresinde bir çığlık var
Taş, toprak, zerre taaccüple bakar
İnleyen analar, parçalanan çocuklar
Toprağın altında akan kanlar, canlar

Yetti artık behey gafil birden silkelen
Kapat gözlerini, yut dilini her melalini
Zerreyi hakikattedir, var oluş nameni
Ne zaman okuyacaksın, kendi halini

Ne derler kaygısını at kurtarmayacak
Seni sana bırakmayacak yakalayacak
Tapındığın enaniyetin, seni bırakacak
Galuyu, belayı o zaman da yaşatacak