(..)


Kaf dağı diye dillere dolanan ulaşılmaz kale, meğer gözlerinde başlayan bir özlemmiş; uzağım..

Dünyamı ikiye bölen ve içinden beni söküp atan, meğer çığlığının derin yankısıymış; uzağım..

Sokakları zengin eden kalabalık, meğer senden habersizmiş; öylesine boş yaşayan..

Dünya onlar(!) için dönüyor..

Söndürülmeyen bir volkanda saklanıyormuşsun meğer, meğer sende kaçıyormuşsun kendinden; gözlerinden korkarak..

Elveda demekten yoruldukça, ruhumun bedenimi delip geçmesine göz yumarak,

her şeye rağmen hatadan saymadım seni;

Bilmediklerimi cevapsız bıraktığım gibi, bildiğim tüm şıkları da es geçer oldum sayende..

Yorulduğumu anladığımda, kucağına otururdum özgür hayallerinin; alev alev yanarken hasretten, onlar sana doğru kaç kez tökezlediler; direnerek..


Uzağım; tuzak gibi bakışların; düşlerimin keyfini çıkartmaya alıştım..

Sevmek uzağında yanmak senin için; alev alev..

Mermer keskin bıçağın koynunda bilenirken, ben defalarca biçilen umutlarının peşinde gebe düştüm(!),

Belki söndüremez fırtınamı lavların, ama yinede lades demeden sevmek seni; aklımdasın..




Aydınlık Düşlerimin uzak sahibi; (uzağın matemi;) arzu halim sensin, ben ardında kaybolmuş bir kahraman..


18.03.2007

Ayfer YILMAZ