“Sahneyi terk ediyorum”
                         
Şubat şenliği

Şubat ayında, karın üzerine bir yağmur sanki doğa cümbüşte, bir şölende,bir yortuda.
Ey azizler, kutsal ruhlar, yalnızlık çanını bu gecede mi çaldınız. Bu gece olmamalıydı, her şey ……neden?
Bakıyorum pencereden. Karanlığın, ay ışığının altında kar ve yağmur…damlıyor her şey yüreğime, ağır bir hava çöküyor üzerime oturup ağlasam yeridir. Ağlasam kendime yediremem.
Yalvarsam yakarsam doğaya, bir parça verse ya kendi şenliğinden, benimde ruhuma biraz ışık deyse aydınlansa biraz içim
Biliyorum bu hiç olmayacak, o halde çağırmam gerek. Gecenin bütün gizli güçlerini, gizli ruhlarını,onlarla anlaşma yapmak için,
Faust gibi biraz yaşama karşılığı satayım her şeyi.
Ey azizler ey kutsal ruhlar haydi çıkın ortaya, yeterince karanlık ruhum.
İçimde bir çoşku, bir çoşku, neyi kutluyorsa, birden kabarıyor yüreğim belki de yakaladım sonunda doğayla aynı olmayı
− İnsan olmak bu demek, doğayla doğanın ruhuyla aynı olmak demek…Bu bir yazgı olmalı onlar, gelmişler, ay ışığıyla yağmurun altında dolaşan bana bakıyorlar pencereden ve göz kırpıyorlar,
onlara el sallıyorum.