Çıplak Eylül

Sesim, eylül’e karışır...

Uğultuya çoktan dönüşmüş fısıltıların içinde çığlığa batmamak için tutarım kendimi.. Bilirim, zaman ellere dokunmaz asla !.. Bilirim, zaman içimizdedir daha çok...
Ama eylül !.. Nasılda düşüverir birdenbire... Nasıl da eylül her zaman eylül’dür.. Her eylül birbirine benzer.. Eylüllenir ansızın yürek.. Sokaklar ve boşluk bizim olmaya başlar. Oysa adımlarımızın tümü yabancıdır sokaklara. Eylül gibi gelip geçici bir mola veriştir bizimkisi; ama ille de izler ve yaralar bırakırcasına. Usulca bir kaynayışa boyun eğerek...

KAÇARAK !.. Kaçarak herşeyden bir de! Kentleri başka kentlerin içine kusarak.. Sığrıramayarak.. Tanrılar dağından bir demet öykü derleye derleye..”Aşk” diye bağırarak; çırılçıplak.. “Ey aşk ! Nasılda korunaksız bırakıyorsun beni !..” Küskün tanrıların arasında, ellerimize bulaşmış yazgı parçacıklarıyla, sonsuzluğa bakarak durmadan, beklemek gibi olurken aşk !..

Sesim eylül’e düşer...
Kırılıverir gürültü çıkarmadan.. Eğilir, kırılmış sesimi toplarım yerden. Yeniden yaratabilecekmiş gibi eksiksiz toplarım parçacıkları. İçimden bir ses durmadan yankısını sunar bana: “Haydi gözlerini ülkene çevir biraz. Bak ülken bir ateş çiçeği ! Bak kan içiliyor dört bir yanda tiksinilmeden ! Ülkene bak; yaşadığın ülkeye bak ! “

Bakıyorum korkulu gözlerle...
İçimin kaldırabileceği gibi bir şeyler görmeyi umuyorum. Birilerinin hiç olmazsa günah çıkaracağını sanıyorum. Yanılıyorum...
Her şeyin satılık olduğu bir ülkede... İnsansızlığın doruklarda gezindiği; kimsenin kimseyi anlamak kaygısı gütmediği bir ülkede... Sürüleşmenin iç bulandırdığı; hırsızlığın, kalleşliğin ve onursuzluğun sıradanlaştığı, kanıksandığı; insan etiyle semiren yamyamların, leş gülüşleriyle sırıttığı bir ülkede... Sanatın, edebiyatın, kültürün içine sıçılmaya çalışıldığı; kentlerin köprülerle boğazlandığı; doğanın gebertildiği bir ülkede... Züppelerin sanatçı diye tafra sattığı; beyinsizlerin makam kaptığı; zengin olmayan insanların, çürümüş sistemin kobayları olarak kullanıldığı bir ülkede... Ne görmeyi umabilirim ?

Umut, görmediğimiz bir köy denli uzakta.. Bu ülkenin umudu yok ! Bir ülke umutsuz yaşayamasa da bu ülkenin umudu yok.. Sanal bir ülkenin, yaşadığını sanan zavallı insanlarıyız tümümüz...
Yaşamıyor; yaşar gibi yapıyoruz ! Sevmiyoruz; sever gibi ... Dokunmuyoruz, değmiyoruz, duyumsamıyoruz, ışıldamıyoruz.. Yaşamda zaman geçiriyoruz !
Hiçbirşey bizim suçumuz değil ve herşey bizim suçumuz.. Çünkü bu ülkenin insanları öykülerinin ve düşlerinin ardısıra yürümüyor. Çünkü bu ülkenin insanları yoktan düşler yaratmıyor... Ağaç gibi ayaklarını toprağa gömüyor ve erezyonları durduramıyor; yıkılıp gidiyor...
Sesime bedenim de katılıyor; tepeden tırnağa eylül’e bulanıyoruz... Kan ter içindeyiz... Ülkeyi kanamalı olarak yüreğimin bir yanına gömüyorum... Gözlerimi yine içime çevirip kendime dönüyorum. Beni ülkenin geberticiliğine itekleyen sese tükürüyorum; en utangaç yüz devinimlerimle...

Eylül oluyorum...
Tanrılar dağından yansıyan ateş’e dikiyorum gözlerimi açarak... Tanrılar dağı ateş ateş...
Ben, biz; çıplak birer eylül’ üz; ölümcül ve sevişgen !