Nihayetsizdi geceler,
Ve kifayetsiz...
Sabahları olmayan gecelerdi...
Sen hüsran-ı gecelerimin eceli oldun.
Seher vaktinde ki kuş ötüşünde;
Binbir mutluluk olduğunu öğrendim ben sende.
Ne ay yüzünü gösterirdi,
Ne de yıldızlar...
Ben karanlıkların adamıydım.
Ben onlara, onlarsa bana mahkumdular.
Sen ölüm fermanım olan gecelerin fermanı,
Karanlığımın aydınlığı,
Sen canımın cananı oldun...
Fecr-i zaman nedir bilmedim,
Ve orda ki aydınlığı.
Ben seninle gördüm ışıklara vuslatı...
Bir yetimin yüzünde tebessümün sıcaklığını.
Ben bir ömür perperişan olan geceyi,
Zehri baldıran,
Eziyetin dönüştüğü feryad-ı figan geceyi,
Her biri zemheri,
Her biri mahkum geceleri;
Seninle indirdim zalim burçlarından.
Ben karanlık geceyi;
Sen yadikandilli süreyya ile aydınlattım.
Sen benim gökkubede ki süreyyamsın.
Bırak birazda geceler etsin ver yansın.
Geceler artık zemheri değil,
Üzerime çöken çığ değil,
Ve değil gece karanlıklar zindanı.
İbrahim'in ateşi, yusufun kuyusu değil,
Seninle oldu;
Bir cennet uykusu...
Kalmadı aydınlığın uzak korkusu.
Gökler bize ağlar dökülürken yağmur taneleri...
Sevinçin nidalarıdır;
Yankılanan yağmurun sesleri.
Velhasıl gökler mutluluktan ağlar...
Gece çöktü dizleri üzerine,
Yenildi kan revan içinde gece,
Yenildi yalnızlık.
Ne bir sual kaldı,ne bir bilmece,
Ne de vurulan bir neşter yüreğime,
Yeni fark etim;
Ardınca sıralanan loş ışıklı sokak lambalarını,
Saatse iki sıfır dört civarı,
Fark ettim ağustos böceklerinin cıvıltılarını,
Sevmeyi fark ettim;
Sevmeyi yüreğimle yüreğini insanı.
Aslında baharla anldım tüm bunları.
Hiç bir zaman üşüyemeceğim ile ılık yağmurları.
İşte hüzünleren kurtuluş sebebimin bir adınında bahar olduğunu...
Nihayetsizdi geceler;
Ve kifayetsiz...
Sabahları olmayan gecelerdi,
Sense çıkagelen,
Onların eceli...

İbrahim Nazım Ülker