Yağmur yağıyordu,
Susuzluğun tükettiği insanlar üzerine.
Onlar tüm çareleri denemişti,
Ve çaresizlikleri yüklenip omuzlarına,
Daha mutsuz hayatlara göç etmişlerdi,
Ve sevgilim bir sen bir de ben yağmuru ümid ettik,
Ellerimizin bize verdiği gücü sevdik,
Bir tek biz inandık (acı çekme pahasına)
Aşkın sonsuz olduğuna...

Tüketmeyi seçmediğim bir yola yolcu oldum,
Yüreğime sakladım gözlerini,
Anlamaya çalıştım çocukça bir ruhla,
Hesapsız ve kitapsızca...

Şimdi gidiyorsam,
Sonsuz bir huzurla, başka bir yola,
Başarma gücümüze inandığımdan,
Ne korkulara, ne geçmiş yaşantılara,
Ne de özümsediğimiz umutsuzluklara ,
Yenilmeme inancıyla..

İşte sana hoşça kal dediğim şu dakikada,
Acılarımı bile seviyorum,
Böylesi yoksul bir umutla...