şölenler kurulmuştu ölmek için
ve yollar/şarkılar bitimsiz
gösterişli bir ayrılıktı gelen
ağırbaşlı bir hüzün genç kızın dudağında

"unutuldum" dedi bir sürü trajedi söylediler
ölümü duydu göğe baktı
hayat dediler bir kahkaya attı
ve koridor
koyu yeşil bir muamma
"herkes ölüme zar atsın bana ne
ben imzamı hayat için atar ve geçer giderim" dedi
hiç kimse ama hiç kimse onu unutanlarda dahil
böyle bir imza görmemişlerdi

genç kızın dudağında bir akşamüstü kızıllığı
ellerinde sorulardı açan
bir ömür/kapandı perde
bir sükut/açıldı pencere
genç kız kalbini yokladı/trajedi dokunmamıştı
"şükür" dedi
şükredebildiğini farketti acının içinden geçebildiğini de
elemler yolundan geçebildiğini de

bırakılmıştı
bırakılmak unutulmaktı onun için
uzun uzun baktı guruba birgün
ben batıp gidenleri sevmem diyecek oldu
ibrahimi düşündü sustu güldü
ölecek gibi oldu

sezgileri vardı ve imzası
duası dudağının kenarında
icabet vardı ölümün kıyısında lütufla
itaat vardı artık bu şarkıya
genç kız uzun uzun eyvallah dedi
susarken dokundu gözyaşına Allah dedi

açılan bir kapıdan bambaşka kapıya
bambaşka bir yüzle geçerken genç kız
yolları şölenleri ve gösterişli trajedisini düşündü
en iyi bildiği ve hiç bilmediği sır ölümdü
bir gün ellerine baktı dua ardı
yüzü aynada sarardı
ansızın yılların suskunluğu göründü

şölenler ölmek için kurulmazdı
yollara yakışırdı şarkılar
ve yüzüne tebessüm ufuklar kadar
bir şiir gibi dokunmasaydı hayatın zembereğine alınyazısı
ve kızın unutulmuşluğun kıyısına bıraktığı imzası...,

E.Emrullah Yılmaz