*Dum spiro spero


Bir yalan; içinde umut ya da sen..
Ben hüzünlerimle besleniyorum…


I.

Haberin bile yoktu;
Seni, söz verişlerinin acıtan izdüşümlerini,
Kanımı zehirleyen ihanetini,
Yatırdım uykusuz düşlerime…
Seni düşünmek kendi sesimde yankı buldu…
Yudum yudum aldım art niyet yalnızlığımdan…

Düş bozumundaydı yüreğimdeki hasatlar
Uçurumlara esir bir rüzgardım…
Göğsüme saplanan ay vurgunu bir esaret türküsü;
Dört mevsimlik bir yaşamda; hüzün en uzun süreni...
Hepten vazgeçmek için erken, telafi etmek için geç...
Yazılan gelirdi nasılsa hep başa…

II.

Yüreğimin düş saatlerinde her gece konuğumdun.
Hüzün fırtınası yüksek bir mevsimde,
Debisi derin düşük kırklarında,
Seni sensiz öğrendim,
Kırılan nefesimin buğusunda…
Oysa ben...
Nefret etmekten korkuyordum…

Geceye hüzün yağıyordu,
Odama ayaz ve siyah…
Geçikmiş itirafların ağıtında bulunmuştu;
Son kullanıma tarihi geçmiş bir yığın hayal…
Şimdi ise bir tek sâdık lisanı biliyorum;
Nefes aldığım sürece umuyorum….

*Dum spiro spero. - Nefes aldığım sürece umuyorum.