Ben seni, uzakta olduğun için seviyorum.
Ben seni, uzakta kaldığın için özlüyorum.
Böylesi daha iyi aslında.
Bana uzak olman senin değerini daha iyi bilmemi öğretiyor bana her zaman.
Şimdi yanımda olman işime gelir belki.
Ama ya sonrası?
Yanımdayken sıkıca sarılabilirim sana. Koklayabilirim, belki de ısıtabilirim seni.
Bunların hepsi işime gelir benim. Sana bir saniye bile dokunabilmeyi kar sayabilirim kendime.
Ama ya sonrası ? Sonrası ne olacak bilirmisin? Sana hasret kalmanın, seni özlemenin ve sana
yanmanın verdiği hazzı sana dokunmak bana verebilirmi sence ?
Yanımdaykende uzakta olduğun gibi düşleyebilirmiyim seni ?
Gözlerini gözlerimin önüne getirebilirmiyim gece gündüz.
Sen yanımdaykende aynaya baktığında seni görebilirmiyim kendimde?
Özleyebilirmiyim acaba seni ?
Ben seni, uzakta olduğun için seviyorum.
Ben sana dokunamadığım zaman seni daha çok özlüyorum.
Başını göğsüme yaslayışını hayal etmek, sevinç gözyaşlarını ufak ellerimle yanağından toplamak,
ellerine ellerimi değdirmek sen uzaktayken daha da özlem dolu seni sevebilmeyi öğretti bana.

Sen uzakta kal...

Çünkü ben seni, uzaktan seviyorum.....