Çocuktum ben...
Bilmezdim sararan fotoğrafın acısını;
Bir şehri bırakıp,
fikrim firar gitmeyi;
Gidişin dönüşünü beklemeyi;
Rakı içip,
şişede balık olup,
yürekte karanfil büyütmeyi
bilmezdim henüz.
Yaralarım da yoktu
şairin dediği gibi
yardan ağır olan...

Büyüdüm...
Sararmış fotoğraflar biriktirdim
göz uçlarımda.
Birden çok şehir terkettim.
Gttim,
gidişin dönüşünü de bekledim.
Çoktum,
hiç olmadım.
Şimdi yaralarım da vardı
şairin dediği gibi
yardan ağır olan....

Büyüdüm...
Yaşamlarına figüran oldum insanların,
kendi yaşamımdan rol çalarak.
Yalan söyledim,
söylediğim yalana inanmadım.
Yolları bildim,
yol bulamadım.
İncidim...
İncirken,
incittim.
Güldüm,
gülerken ağlayan nar oldum,
saçıldım gündüze,
toplanamadım...

Büyüdüm....
Geceye uyandım.
Hiç konuşmadım.
Konuşamadım,
yalnızdım...
Uzağı yakın etsin diye,
sözcükler çalıştım karakalemle
sarı kağıt üstüne...

Büyüdüm,
seni sevdim..
Ben beni sevemedim.

Yoruldum!
Oysa büyüdüm sanıyordum.