YARIN

Gözlüğünü yatağının yanında duran sehpanın üzerine koydu. Buna ihtiyacının olmayacağını düşündü. Sehpanın üzerinde gözlüğünün yanı sıra telefon ve telefon rehberi de duruyordu. Telefon rehberini aldı ve mutfağa doğru hareketlendi. Mutfaktaki tezgahın üstünde duran çakmağı aldı ve rehberi, bir ucundan tutuşturmaya başladı. Yanmaya başlayan rehberi, bir sürü elinde tuttuysa da, sonunda lavabonun içine attı. Buna da ihtiyacının olmayacağını düşündü. Ne de olsa gidecek tek bir yeri kalmıştı. Başka bir yere gitmesinin ona yarar sağlayacağını düşünmüyordu. Evi orasıydı. Salona doğru ilerledi. Salondaki avizeyi sallamaya başladı.

“Bu böyle olmayacak.”

Dedikten sonra avizenin altına bir sandalye koydu ve üzerine çıktı. Avizeyi yerinden çıkartıverdi. Halının üzerine koyduktan sonra, tüm perdeleri teker teker kapattı. Avizenin altındaki sandalyeye tekrar çıktı elindeki iple. İpe, bir kafanın sığabileceği şekilde kement halini soktu. Avizenin çıkartıldığı noktadaki demir halkaya ipi daire kısmı aşağı gelecek şekilde bağladı. Sağlamlığını kontrol etti ve derince bir nefes aldı.


DÜN

İşin stresi, bunalmasına neden oluyordu. Hayatında hiçbir renk olmadığını düşünüyordu. Yolda yürürken terledikçe terliyordu. Aniden cep telefonu çalıverdi. Arayan eski karısıydı.

“Merhaba hayatım.”
“Merhaba”
“Günün nasıl geçti?”
“Her zamanki gibi.”
“Akşama yemeğin var mı?”
“Bilmiyorum. Yoksa da aşağıdaki bakkaldan bir şeyler alırım.”
“Hiç gereği yok, ben sana gelir, yiyecek bir şeyler yaparım.”
“Alev…”
“Efendim canım.”
“Farkındasın değil mi? Biz ayrıldık.”
“Olsun. Yani seni aramam canını sıkıyorsa, bir daha aramam. Bunu mu söylemeye çalışıyorsun?”
“Ne alakası var? Sadece…”
“Sadece ne?”
“Sadece biz ayrıldık işte. Bunun anlamı da, beni artık düşünmen gerekmez. Hem ayrılmamızın iyi olacağını sen söylemiştin hatırlıyor musun?”
“Ama ben…”
“Aması yok, kararımızı vereli çok zaman geçti ve boşandık. Bundan sonra böyle yaşamalıyız ve buna alışman lazım.”


Kadın telefonda ağlamaya başlayınca, adam sesini inceltti ve daha telkinci bir ses tonuyla
konuşmaya devam etti.

“Alev, ne olursun ağlama. Biliyorum zor günler geçiriyorsun ama her mutsuz olduğunda beni arayamazsın. Anladığım kadarıyla da birlikte olduğun adam, seni terk etmiş. Bu yüzden artık beni arama, özellikle de seni birileri terk ettiğinde. Bitti, anlıyor musun bitti…”

Kadın hiçbir şey diyemedi ve telefonu kapatıverdi. Adam ise kafasını öne doğru eğmişti ve ileride duran teneke kutuya doğru koşmaya başladı. Yanına geldiğinde tüm gücüyle bir tekme savurdu. Kutu ilerideki çöp tenekesinin altına girdi.

“Gol… Ama maalesef kaybettik.”

Gözlerini kapattı ve kollarını yana doğru açtı. Derin bir nefes aldı. Kapalı gözlerinin önünde gözlerini acıdan ışık huzmesini hissetti. Ardından da serin rüzgarı fark etti. Gözlerini açmaya korkuyordu. Sonunda hazır olduğunu hissetti ve gözlerini açtı.


BUGÜN


Donuk bakışlarla süzüyordu etrafı. Sanki ilk defa görüyormuşçasına bakınıyordu. Dolapları karıştırdı. Buzdolabı da dahil olmak üzere her şeyi dağıtıvermişti evde. Buzdolabının üzerindeki yazıları okumaya başladı.

“Erzak al…”
“Alev’e ters cevap verme…”
“Patrondan zam iste…”
“Barton Fink’in DVD’sini al…”

Kağıt parçasını aldığı gibi yırtıverdi. Daha sonra da çöpe attı. Birkaç dakika sonra bir melodi sesi duymaya başladı. Bu cep telefonuydu. Arayan kişi kısmında Alev yazıyordu. Aklına az önce attığı kağıttaki yazı geldi.

“Alev’e ters cevap verme…”

Telefonu açıverdi. Kadında ılıman bir ses tonu hakimdi.

“Merhaba hayatım.”
“Merhaba.”
“Nasılsın?”
“İyiyim.”
“Günün nasıl geçti?”

Adam susuverdi. Kadın ise ısrarla bir kez daha sordu.

“Günün nasıl geçti?”

Adam ise cevap vermedi tekrar. Kadın bu suskunluğun arkasındaki cevabı arıyordu.

“Canım ne oldu, neden sustun?”

Sessizlik devam ediyordu.

“Vedat… Vedat… Orada mısın? Neyin var?”

Adam sonunda yanıt vermeyi seçti.

“Yanlış numara…”

Dedikten sonra kapatıverdi. Kapatmasının ardından telefonu ısrarla çalamaya devam etti. Üzerinde yine aynı isim vardı. Alev… Adam cevap vermek istemiyordu ve telefonu duvara doğru fırlattı. Telefon duvara çarpmasıyla birlikte tuzla buz oldu. Adam, aynanın karşısına geçti ve gözlerini kapattı.


YARIN

Tavandan aşağı sarkan kement şeklinde bir ip, altında da sandalye duruyordu. Perdeler kapalıydı. Son bir kez daha kontrol etti ipin sağlamlığını ve sandalyeden aşağı indi. İçerideki odaya doğru yöneldi. Sırtına aldığı başka beden ile sandalyenin yanına geldi. Yanındaki beden ile sandalyenin üzerine çıktı ve elindeki adamın kafasını ipe geçirdi. İpi iyice sıktıktan sonra sandalyeyi çekti. Adamın kafası morarmaya başladı. Cansız bir şekilde adam sallanıyordu. Aynaya bakıyormuşçasına adama baktı ve derisinin üzerindeki fermuarı indirdi. Derisini bir giysi gibi çıkarıverdi. Mutfağa gitti ve çıkardığı deriyi yakmaya başladı. Daha sonra da çöpe attı. Perdelerden birini açtı. Pencereye çıkıverdi. Bir adım daha atarsa düşecekti. Hava iyice kararmıştı.


DÜN

Gözlerini açtığında ışıklarla dolu uçan bir daireye doğru havalanmıştı. Bu bir uzay gemisi gibiydi ve serin bir rüzgar akımı yaratıyordu. Işık gittikçe parlaklaşıyordu ve en sonunda en uç noktaya doğru çekildiğinde ışıklar sönüverdi.



YARIN

“Görev tamamlandı.” Diye söylendi kendi kendine.
Pencereden kendini aşağı doğru bırakıverdi. Hızlı bir şekilde aşağı doğru düşmeye başladı. Ancak bir süre sonra yoğun ışık süzmesi etrafını sarıverdi ve yukarı doğru çekilmeye başlandı. Artık aşağı doğru düşmüyordu. Parlaklığın sonuna ulaştığında ise uçan daire iyice yükseğe doğru havalandı ve sonunda gözden kayboldu.


BUGÜN

Aynaya öylece bakıyordu. Tıpkı başkasına bakarmış gibi. Karşısında gördüğü bir yabancıymış gibi. Yüzünü buruşturdu ve kendi kendine söylenmeye başladı.

“Üzerimdeki giysiyi çıkarmama çok az kaldı. Dayanmalıyım.”