Biliyorum kızgınsın.
Kırgınsın.
Söylemek istemediğin sözler dilinin ucunda.
Hani biraz tutmayıp bıraksan kendini, hepsini vuracaksın.
Zor duruyorsun.
Kibarlığından.
Ya da doğru kelimeleri arıyorsun halâ....
Yok, boşuna arama...
Sevginin arkasında bıraktığın her hece kaybolmuş sayılır...
Derin bir kuyuda onlar şimdi; ulaşılmaz , karanlık , dipsiz...
Bırak orda kalsınlar.
Onlar çirkin.
Dokunsan; elini, dilini yakarlar.
Canını acıtırlar.
Benim de...
Yüzünden, gözlerinden, dudaklarının titremesinden, bilmediğin bir melodiyi ıslığa dökme çabandan anlıyorum işte; kızgınsın...
Senin olmayanları bırak, kendi kelimelerine ulaş...
Haydi söyle! Bağır, çağır, haykır ama kızgınlığını yüreğinde saklama ne olur...
Gözlerini kaçırma Büyütme...
Her şeyi hemen şimdi söyle.
Affedeceksen şimdi affet.
Zaman yok!
Doğru değil bu kadar uzak olman. Kendini uzaklara vurman...
Zaman yetmezmiş gibi, bir de araya mesafeler koyman...
Yollar, duraklar doğru değil bilesin...
Boşuna bu kaçışın...
Alıp kendini başka yerlere götürmen yeterli değil.
Doğru değil parçalaman. Kabul et bunu.
İçin böyle istemiyor, fark et, anla...
Dokunacaksan şimdi dokun.
Zaman yok!
Ben de bekleyebilirim kır çiçeklerinin, ıslak çimenler arasından boy atmasını...
Ben de bekleyebilirim ılık lodosların coşturduğu bulanık denizin,
küçük sandalları sahilde bir o yana, bir bu yana yatırmasını...
Ben de...
Evet, ben de önce şiirler söyleyebilirim.
Doğru kelimelerin peşinde,
Ben de küçük adımlarla dolaşabilirim,
Ben de...
Evet ben de bulduğum ilk aydınlık günde,
İlk serin geceyi bekleyebilirim sevdiğimi anlatmak için....
Ben de yüreğimi nadasa bırakıp bir süre,
Bir başıma labirentlerinde dolaşabilirim hayatın,
Ben de...
Ama bunu yapmıyorum.
Yaşam, bunun ardından geliyor.
Adımlarım böyle daha sağlam.
Buna inanıyorum, bunu yaşıyorum...
Hadi sen de yap bunu.
Seveceksen şimdi sev.
Zaman yok!