DEMEDEN, KONUŞ BENİMLE…

Bana “beni seviyorum” deme, yani “seni seviyorum” deme. Sevemezsin, yapamazsın. En fazla ne kadar sevebilirsin beni, kendini unutacak kadar mı? Hayır. O zaman sevemezsin. Salt sen değil, kimse sevemez beni veya bir başkasını. Bana “sana alıştım” diyebilirsin ama “seviyorum” diyemezsin. Diyemez misin, dersin, demesine dersin, ama ben inanmam. O yüzden, birbirimize inanacağımız kadar konuşalım. Dikkatli ve özenle seçelim kelimelerimizi. Örneğin; “yanımda olmanı çok isterdim” diyebilirsin bana, çünkü gerçekten yanında olmamı isteyebilirsin. Bu normal. Ama “seni seviyorum” demen ve demem, anormal…

Zaten niçin sever, insan insanı? Kendi istediklerini, karşısındakinde bulduğu için, sever karşısındakini, yani kendini sevdiği içindir karşısındakine sevgisi.

Bana “seni aldattım” deme, yani “beni aldattın” deme. Aldatmak zorundayım.. Neden ve niçin aldatmayabilirim seni? Aldatmamam için sebeplerim yok, çünkü isteklerimi sende bulduğum içindi sana olan sevgim ve bu her şeyi sende bulduğum anlamına gelmez. Çünkü sen de, hiçbir eksikliği olmayan değilsin, eksiklerin var, eksiklerim var. Eksiklerimi bir başkasında daha aramak aldatmak değildir seni.

Bana hiçbir şey deme, sadece konuş, hiçbir şey demeden konuş.
Konuşarak yaşayalım, birbirimize bir şeyler diyerek değil. Birbirine bir şey demek, hiçbir yere götürmez hiçbir insanı, ilerletmez. Ancak konuşursak ilerleriz, konuşursak birbirimizi tamamlarız…

Hiçbir şey değildir, bir şey demek… Konuşalım…