Eteğimde hoyrat sevdalar …. Avuçlarımda kırk cam parçaları…
     Yüreğimin zindanına kısıldım kaldım. Özgürdüm, benim de uçmaya hazırlandığım göklerim, gideceğim uzaklarım vardı. Sonra aşk kapımı 1 kez çaldı ben kuytulara mahkum oldum. Sen geldin. Seni sevmek; fırtınada savrulsa da kopmayan bir papatya misali toprağa asılmaktı. Seni sevmek; acıtsa da canını kanamaktı, kanamayı sevmekti. Seni sevmek; sana inat, kendime inat, hayata inat seni sevmekti. Kimsesizlerin şarkısıydı birlikte olmak ya hani sarılınca yolda tanımadığı biri başkasına iç çekmek, hani babalar gününde baba olduğunu hayal etmek, anneler gününde ana kokusunu özlemek… böyleydi seni düşlemek… karların altındaki koru yüreğime aldım ya, dokunulmamış saçlarımı göğsüne serdim ya, baharat kokumu seninle gönderdim ya daha ne gelir elimden? Aşk, söylesene sen uğrun ne kadar bekleyeceğim dönülmez yolları? Uçurumların kenarlarında daha ne kadar sendeleyeceğim?
     Annemin duaları vardı yanımda, çantamda babamın öyküleri.. Kışın soğuk gecelerinde karanlıkta çatırdayan sobamızın alevleri vardı başucumda. Masumdum, çocuktum, yırtıktı elbiselerim, yara doluydu ellerim ve de dizlerim. Yetmedi yola çıktım; büyüdüm; dokundum; sevdim. Yaralarıma yaralar eklendi hiç kabuk bağlamayan; eteğimde hoyrat sevdalar birikti dağılmayan; avuçlarımda kırık cam parçaları var bir türlü battıkları yerden çıkmayan; masumiyetime sevdiklerimi acıtınca aldığım haz bulaştı bir türlü aklanmayan…
     Oysa ben her sabah vakti; demli kantin çayının kokusunda, cazırtı sesli radyonun en acı notasında, soğuk gözleri yüreğimden uzak insanların merhabalarında hep senin bir “GÜNAYDIN”ını bekliyorum.
     Sanki sen bir çıkıp gelsen kapanacak yaralar, tekrar çatırdayacak sobada odunlar, tekrar annem olacak babam gelecek birazdan. Sen bir çıkıp gelsen yatıp dizlerine ben diye kalan her şeyi sana sereceğim. Sen çıkıp bir gelsen mucizelere inanacağım. Sen bir gelsen…