Nietzche'den derlenmiştir.

ey yalnızlık, yuvam benim
o kadar uzun yaşadım ki yaban ellerde,
sana mümkün değil, gözyaşlarımla dönmemek
analar gibi korkut beni şimdi parmağınla,
şimdi analar gibi gülümse bana,
yalnızca de ki şimdi bana;
‘kimdi o vaktiyle bir kasırga gibi uzaklaşan benden?’
‘kimdi o ayrılırken haykıran?’
de ki şimdi bana;
‘biliyorum, biliyorum; kalabalık içinde, ey tek kişi
benim yanımda olduğundan daha kimsesiz kaldığını.
kimsesizlik başka şey, yalnızlık daha başka şey,
bunu öğrendin artık!
insanlar arasında hep yaban ve garip kalacağını da
severlerken dahi seni, yaban ve garip,
her şeyden çok, onlar hoşgörü isterler!
hâlbuki burada, kendi ocağında, kendi evindesin
her şeyi söyleyebilirsin burada,
bütün nedenleri dökebilirsin ortaya
hiçbir şey utanmaz burada;
gizli, katılaşmış duygulardan
ey yalnızlık yuvam benim!
ne mutlu ve güzel söylüyor sesin bana.
soru sormalıyız birbirimize
açık kapılardan açıkça geçeriz beraberce.
her şey açık ve durudur sende
saatler bile daha hafif ayaklarla koşarlar burada.
karanlıkta zaman,
aydınlıkta olduğundan daha ağır gelir insana.
ey etrafımdaki büyük sessizlik!
ey etrafımdaki temiz kokular!
mutlu burun delikleriyle,
dağ özgürlüğünü soluyorum yeniden