Küçüktüm, çocuktum
Yetmişli yıllar…
Çıkamazdım kapıdan,
Bahçenin etrafı koca bir duvar

Gün geldi ilk adım
Sokakların özgür çocuğu…
Yakar top, saklambaç, misket
Kızlarla ip atlamalar…

Sonra okul kapısı
Heyecanlar, kalp ağrıları
Büyüdük adam olduk,
Eve dönüşler gece yarıları…

Bir gün dediler, yolculuk var;
Yeni bir hayat beklemekte seni
Yollar bitmek bilmedi
Sabaha karşı geçtik denizi
İstanbul başlarken
Topkapı’da yolculuk bitti.

Heyecanlar birbirine karıştı
Ortasındaydım o koca şehrin
Başlangıcındaydım,
Belli olmayan geleceğin

Umutlar yılar öncesi
Hayalleri süsleyen,
İstanbul Üniversitesi
O heybetli büyük kapının
Uzunca sürdü hikâyesi

Yıllar ne çabuk geçmişti
Bitince okul,
Dediler asker ol!
Kapıda eli silahlı kişiler
Girişi de çıkışı da zor


Okul kapısı,
İş kapısı,
Evin, arabanın kapısı.
Bir gün gelecek
Kapanacak,
Ömrümüzün son kapısı…

Hayatımın kapıları,
Bir bir açıldı kapandı
Yıllara engel olamadım,
Yaşım kırka dayandı.

Her kapıda bir kilit yeri
Gönül kapıma değmedi,
Kimsenin eli.
Demek ki;
Alıp başını gitmeli.

Düşlerde kapısız hayatlar
Çok uzaklarda,
Böyle bir yer var
Nehir dingin, ruhlar sakin
Her tarafta sazlıklar.

Açık olmalı kapısı bahçemin
Duvar da istemez hani.
Gelmek isterseniz eğer,
Uzaklara bir bilet yeter.