"Atsak içimizdeki deli sevgileri kayalıklardan denize, birliktelikler yükselse bir martının ak kanadında sonu belli olmayan sevgi makamına...."
sevgileri hep uzaklarda ararız, bazen o yanıbaşımızda hazırolda beklerken...hep erteledik sevgileri hep attık yarınlara, ulaşılması güç vazgeçilmezliği korkuttu bizi..duvarların gerisinde unuttuk içimizdeki çocuğu ve o hiç büyüyemedi...çünkü birileri yanından geçip giderken büyümesini engelledi bizse sadece isyanlardaydık...yanlış seçilmiş kelimeler ve eksik kullanılmış cümlelerle yitirdik onu, demir attık sevgisizlik ve mutsuzluklara pas tutmuş bedenlerimizle.....
hayatı sevmekten korkar olduk, yarınları umutla beklemekten, belki böyle olsunu biz istemedik yada istediğimizi bilmezden geldik. Bağlanma duygusu korkuttu içimizdeki "asıl ben'i". Bastırılmış dürtülerle yaşamayı öğrendik artık yeni yeni ekollerimiz var bizim. Bunun adı seni, beni, bizi sevgisizlikle cezalandırıyorum oldu, ne sevilecek ne de sevmeyi öğreniceksin....
neydi peki bizi bu duruma getiren, sanırım asıl beni göstermeme çabası senlere, sizlere, onlara....nedenmi? bilmeden bişey söyleyemem....çünkü o küçüktü duvarların gerisinde unutulmuştu , ve birileri yanından geçip gitmişti....
Eve gittim, yatmaya hazırlanırken birer birer içimdeki çcuklar dökülüverdi eteklerimden.....