Kendi hayatımın seyircisiyim.
Gözlerim açık , uzanmışım.
Güneş üstümde geziniyor. Üşüyorum.
Rüzgarın uğultus , bana yakarışları getiriyor.
Sanki biri bana sesleniyor.
Pencerem kapalı , rüzgar düşmanım , içeri almamakta inatçıyım, onu duymamakta.

Cami minareleri görüyorum , bir ordunun silahları gibi , İstanbul kuşatılmış.

Yatakta yatıyorum , bir müzik var , ses kesik ve müzik benim için çalıyor. Kocaman perdede ben uzanmışım, insanlar var , ben onları izliyorum , onlar beni izliyor. Ama hikaye benim hikayem.
Hayatımın bir zamanını onlara vermekten çekinmemişim. Siyah bir poşetin içindeki ucuz belirsizlik var içimde.

Rüyadan uyanıyorum.
Sanıyorum.
Bir yudum su içiyorum.

O sırada aniden fırlıyorum , yanımdaki bardağa uzanıp bir yudum su içmek istiyorum.

Suyu bir önceki uyanışımda bitirmiş olmalıyım.

Gözlerimi açtığımda her yer karanlık.
Sessiz görünüyor.
Sessizliği görebildiğimi fark ediyorum.

Zamanı merak ediyorum. Bir tek sene aklımda. Nisana kadar 4 sayıyorum , ama günden haberdar değilim.Hava kararıyor , panjurların minik deliklerinden inatçı ışık beni dışarıya bağlayan halatlar gibi süzülüyor.

Karanlık içeriye bulaşmış bile , burnuma karanfil kokusu geliyor. Derin bir nefes çekiyorum karanlıktan.

Rüyada olmayı diliyorum, gerçeğin güzel olması için.
Çünkü kötü zamanlarda güzel rüyalar görüyorum.
Kötü rüyalarım bitsin ve gözlerimi açtığımda hastabakıcım , kazadan sonra aldıkları, defterimi , kalemimi , müziğimi , resimlerimi , umutlarımı ve benliğimi metal komodinin üstüne bırakmış olsun diyorum.

Uyanmaya zorluyorum kendimi , uyanamıyorum , uyumak istiyorum , uyuyamıyorum.

Artık benim 2 gerçeğim, 2 rüyam var. Rüyalarım , gerçeklerimi götürüyor. Sağlamasını yapıyorum. Geriye beyaz ve karanlık kalıyor.