İşim gereği dur, kalk geziyorum. Tabi ki iş icabı ama at gözlüklerini takıp hep iş demiyorum. İki günümü mutlaka keşfe, yeni tadlara, yeni kişiliklere ayırıyorum.Derler ya hep çok gezen mi yoksa çok okuyan mı bilir diye.Ben şükürler olsun ki ikisini birden yapıyorum ve ufkum gün geçtikçe gelişiyor.
Şimdi gelelim saadete. Bu Portekez'in ne farkları var.
Kuralları yok. Şehre girdiğiniz gibi kimse sizi uyarmıyor, aman çantanıza,sağınıza, solunuza dikkat edin diye. Sokakta ki dilenciyle yan yana oturun, garantisi benden sigaranız dışında hiç birşey istemiyorlar. Kimseyi bulamasanız bile bu sokak insanlarıyla en güzel vakitleri doldurabiliyorsunuz. Diğer Avrupa ülkelerin de gördüğünüz gibi de değiller. Hatta tertemiz giyiniyorlar. Para veriyorsunuz zar zor alıyorlar.İstedikleri, ceplerini dolduracak kadar sohbet ve ciğerlerini doyuracak kadar sigara. Sokakları bal dök bal yala.Çöp tenekesi her yerde yok fakat yerlerde de yok. Sanki arnavut kaldırımları özellikle tek tek cilalanmış gibi. Bir ülkenin insanları hep güler mi. Sanki ülkenin güneşi insanların ruhuna. bedenine işlemiş. Kıyafetleri de güneşle dans ediyor. Mesela Pizza Hut'a girdim siparişim yanlış geldi.Benim hatamdı yanlışlıkla domuz eti olan siparişi vermişim.Ama garsonları benden özür diledi peynirli pizzam önüme geldi ve yediğim kadarını ödedim.Sigara içmek için belirli yerlere kaçmıyorsun veya gizli olarak içmiyorsun. Çünkü Avrupa'nın birçok yerinde otel odan da bile içmenin parasal olarak cezası var.Portekiz'de sağlık, beden senin yasak yok. Yasak olmayan yerde sakıncalı hiç bir hareket yapmıyorsunuz. Ayrıca hiç kimseyle dil sorununuz yok. İngilizce hemen konuşuyorlar. Sadece ana dilimizi bilenler burda barınır gibi saçma milliyetçilik duyguları yok.Her türlü derdinizi anlatabilirsiniz.En güzel yanı okyanusun rahatlatıcı öğerinden yararlanabilirsiniz.
Kısaca ben Portekiz'i sevdim.Kendi ülkemi daha çok seviyorum. Özellikle dokunulmamış güzelliklerini.