DÖNDÜM....AMA BİLMEDEN

Ve son damla da düştü...kucagımda bebegimle cardakta oturuyorum.ruzgar bu gece hafif esiyor, ama yine de üşüyorum. Bebeğimi sımsıkı sardim elimde biberenu onu besliyorum. Aslinda tüm gün kendimle ugraşmaktan onu sanirim unuttum. Özür dilerim bebeğim...
O, bir yandan biberonunu tutup diğer eliyle de yüzüme dokunmaya çalışıyor ama ben kendimle beraber kalma hissinden kurtulamiyorum.
Sanki, sanki bir ‘an’.....aslinda beni cok acitan ama bir türlü hatirlayamadigim ne düşünürsem düşüneyim bir türlü tanimlayamadigim bir an var hislerimde...
Rüzgar bu gece çok güzel esiyor...Bebeğimin o kadifemsi saçlarini da uçuşturuyor,o da eğleniyor kendince.Üşümesinden korkuyorum hem de kollarimin arasindayken.
O....Karşımda duruyor....sevdiğim adam. Önüne koyduğu kitaba dalmiş ve kafasi yerden hiç kalkmıyor.Arada bir aynı anda yüzlerimizi rüzgara doğru çevirdiğimizi hissediyorum. Rüzgar önce onun yüzüne çarpıyor sonra aynı hızla bana...kendime geliyorum ve onu ayni anda yaşadığımızı biliyorum.
Karşımda ama nedense hiç konuşasim gelmiyor.Sanırım onun da öyle kafasını ne zaman kaldırsa yalnızca rüzgara dönüyor.
Tanrim! Bakiyorum da ne kadar yaşlanmiş oysa daha cok genciz ikimizde ve bizim bir bebeğimiz var. Babasına ne kadar da benziyor. Gözleri özellikle aynı onun gibi gözlerimizin ötesine bakiyoruz sanki...daha ne kadar ufacık ama ne kadar anlam dolu bakıyor bana.
Bebeğime bakınca sanki ona bakıyor gibi oluyorum. O ise bizimle hiç ilgilenmiyor, konuşmak istemiyorum....ve nihayet ağzım acıldı:
-Sevgilim! neden bizimle ilgilenmiosun diyorum.
O hiç tepki vermiyor. Bir kere daha ona doğru eğilerek "Sevgilim" diyorum. Birden ne olduğunu anlamamış bir halde irkiliyor. Bir kez daha:
- Sevgilim iyi misin? diye soruyorum. Çıldırmışcasına yerinden kalkıyor, "Bu ses" diyip sağa sola koşturuyor. Ben "ne oluyor iyi misin" diye soruyorum. O kulaklarini tıkayıp ağlamaya başlıyor:
-Ne olur git buradan....üzgünüm....ne olur git buradan.... üzgünüm ...
Sürekli aynı şeyi tekrarlayıp duruyor bağırıyor. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum tutamıyorum kendimi ağlıyorum bebeğimiz de başlıyor ağlamaya....
-"O' na lütfen bunu yapma! Bebeğimizi korkutuyorsun" diyorum.
O an' da susuyor. Bir süre sessizleşiyoruz ikimizde. Sonra yeniden ağlamaya başlıyor bu kez daha sakin. Kucağımda bebeğim, ben de karşısına çöküyorum. Bu defa susup onun istediği zaman konuşmasını bekleyeceğim. Sürekli "üzgünüm isteyerek yapmadım" diyor. Ben de "neden üzgünsün" diye soruyorum...
- Çünkü sizi ben öldürdüm diyor....
Tanrim! Beynimde ışıklar çakıyor sanki rüzgar daha da kuvvetlenmiş gibi..Bebegimiz üşüdü ağlamaya başlıyor....ve...hatırlıyorum! O anı hatırlıyorum..
Rüzgar vardı gece vardı ben bu gece gitme dedim, o ısrar etmişti.
Gitti...ama döndüğünde bizi bulamadı. Evet hatırladım....
Yüzüne dokunmak istedim ama onu ürkütmek istemiyordum hala ağlıyordu.
Üzülme! demekle yetindim. Bebeğimi alıp oradan gitmeliydim...Gidiyordum ama nereye gittiğimi bilmiyordum ve bilmeyecektim.
                              Çardak                    01:01                14.05.2004 Cuma
                                             Eskisehir- Öncag apart