dün pet shop ta kuşlara bakarken sarı bir kanarya vardı. masum , sevgi dolu bakışları , kafesine kapanmış onu kendi gibi yürekten sevebilecek birini bekliyordu. her türlü donanımı vardı. olgundu , akıllıydı , dikkat çekecek kadar güzeldi , bakımlıydı , bildiklerine bildik katacak kadar kıvraktı , güzel konuşuyordu , kafesin kapağı açılsa daha ne hünerleri olduğunu gösterebilecekti.
kafesin dışındaki adam ise aslında kendisinin içeride onun dışarıda olduğunu düşündü birden. aslında kefeste olan benim. çaresizim. aslında özgür kuş o kanarya ama o kafeste ben dışardayım diye düşündü. yıllarca kendi oluşturduğu kafesin içerisinde kısır döngüde kıvranıp duran benim dedi. yürekten istediğini söylese de kafesin kapısının aralandığı saatlerde bile kısa uçuşlarla özgürlüğü hissedebilen , o anda çookkk mutlu olabilen , ama onu yeniden kafese çeken gizli bi gücün varlığından etkileniyordu. neydi onu tekrar kafese çeken ve mutluluğu doyasıya yaşamasını engelleyen bir türlü bulamıyordu. belki kendini o kafeste koruma da ve güvende hissediyordu , belki o hakettiği kafes hayatını yaşıyordu. bilemiyordu.yıllarca hep yüce aşktan , gizli güçlerin olmadığını savunan , özgürlüğün öneminden bahsedip duran bu adama ne olmuştu. neden sadece bu söyledikleri sözlerinde kalıyor ve yaşama döndüremiyordu. pek çok şeyi başardım ve farklılılkları yaratabildim diye düşünürken , neden onu gerçekten seven ve sadece seven sarı kanaryasına sevgisini hissettiremiyordu. ya da neydi oun çılgınca sevgisini belli etmesine engel olan şey . neydi onu frenleyen , neydi onun kafesini yok edemeyen. bulamıyor ve bu dalgalanmalar hem onu hem büyük aşkını yoruyor ve yıpratıyordu. hep bir sabah kalkacak ve herşey düzlecek gibi geliyordu ona. mucizelere inanmadığını , piyango almayacak kadar şansa ve mucizelere inanmayan bu adam nasıl bir mucize bekliyor ve kasesin kırılabileceğini düşünebirlirdi ki? şansı hep kendim yarattım , mucize de sadece ütopyalarda derken neyi bekliyordu adam ?
belki de bu adam kendine güvenmiyordu. kendi çaresizlikleri ve içsel yanlızlıklarını onu gerçekten seven insanlara bırakamıyordu yüreğini. yüreğinin kapılarını tam olarak açamıyordu. neydi onun bu yürek kapılarını aralamasını engelleyen. yoksa yürek kapılarının menteşeleri mi paslanmıştı. açılırken gıcırrrttt diye ses çıkarıyor ve en ufak bir esintide yeniden kapanıveriyor. aslında sevecenim ve iyi kalpliyim derken kendine yalan mı söylüyordu kendine.nedir bu ikilem . bu gelgitler ve çeresizlikler onu çookk yıpratıyordu. bir yanda sevgiye aç bir yürek , diğer yanında aralanamayan yürek kapısı. titrek yürek. yıpranan titrek yürek zaman zaman uçuyor özgürlüğün rüzgarında eziliveriyor gizli bir gücün binlerce tonluk ağırlığında...
yeter artık diyor . yeter. kalkın üstümden beni rahat bırakın ağırlıklar. daha fazla dayanamıyorum. boğuluyorum siz üzerimdeyken . bırakın beni benle. ve izin verin gideyim özgür dünyama . dogmaların olmadığı , zorunlukların olmadığı , saatlerin olmadığı , telefonların olmadığı . kalabalıkların yanlızlığından azınlıkların kalabalığına taşıyın beni. yargılamayın beni , hesap yapmayın benim üzerimden. yıllar yılı ben yaptım zaten sizin yerinize . yıllarca hiç durup tükenmeden çalıştım didindim. hayat çarkım hep hareket halindeydi. dur durak bilmeden. birden de durdurmayın bu çarkı parçalanabilirim. parçalanırsam 10,000 parçalı logo gibi olurum. toplayamazsınız beni.
huzura giden yolda benimle olun . beni gerçekten sevenlerle yanlız bırakın beni. beni hesapsızca seven , sadece beni ben olduğum için seven kanaryanın adamı , adamın kanaryaya duyduğu sevgi saflığında hissedin beni.kasefesimi de kilere atmayın. orada bir yerde kalsın. gün gelip te çaresizliğe düştüğüm de , logo parçalarım birleştirilemediğinde nefret ettiğim o kafese ihtiyacım olabilir.