Sihiri bozuldu şimdi herşeyin, seni sevmek bana dokundu. İçimde yaşattığım O bügülü adam, O bilge dede artık çok uzaklarda, örselenirken geçmişim yeni yetme bir çocuk oluyordum sonra ve yeni bir ben çıkıyordu bedenimden (çelimsiz, gurursuz, sihirsiz) dostlarımdan gizli senin için satılıga çıkıyordu degerlerim, bense miyadı dolmuş bir roman gibi rafa kaldırıyordum herşeyi ve neyazık Teke sakallı bir züpbe dokunuşuydu artık ellerim.

Senin haberin olmasada ben senindim artık. Sen benimmiydin? belirsiz. Bir dostun ardında (E.M) takatini yitirmiş, zail kalmış, yasaklanmış ürkek bakışlarımla seyrediyordum seni. Uzun konuşmalardan kaçıyor, akşamları yatmadan önce yazı yazmıyordum. korkuyordum çünkü çok korkuyordum. İçimdeki SEN'in ortaya çıkmasından kagıtlara yazmaktan korkuyordum seni ve bir gece elimde kalem kagıt başında buldugumda ise kendimi artık herşeyi anlamıştın. Ben suçlu bir çocuk edasıyla koşarken sana, ne cesaret sen tüm hatalarımı büyük bir kadının ardına saklamıştın. Bir yandan mavi önlük beyaz dantel yakalı, bir elinde elma şekeri, bir elinde beslenme çantası bir kız koşarken yüreginden adım-adım Nasıl iş bu, bir yandan HAMD OLSUN diyordu sanki gözlerinde herşeye rağmen beş çocuklu bir kadın.

Şehirler arası yolculuklar yapıyordu senin yüreğin bense henüz hüküm giymemiş bir mahkum gibi volta atıyordum kadınsı gözlerinin parmaklıklarında ve sen sevdigim kadın bir pardesü bir valiz ve biraz merhametle iniyordun KIR bir ŞEHİR'den ömrümün BOZKIRINA bense beyaz bogazlı bir kazak siyah derimontun içinde saklamaya çalışırken titreyen yüreyimi bir park taburesi yalnızlıgında bekliyordum seni ve sen geliyordun duruyordu zaman. Gözlerin gece kadar siyahtı, ben bir kedi kadar korkak. gözlerinin derinliginde kaybolmak üzereyken irkiliyordum sende gözlerinle esir almaktan vazgeçip beni bakarken görmedigin ve kimsenin bilmedigi bir yere çeviriyordun bir karınca ayazında o an cevabını veremedigim bir soruyu soruyordun. GİTMENE SAATLER KALDI, AİLENİN YANINDA OLMAN GEREKMİYORMU diyordun. Kelimeler hiç böyle dizilmezdi boğazıma senden evel. Ailemin yanındaydım ben ama söyleyemiyordum.

Yorgun argın iş çıkışlarında, hiç tanımadıgın bir şehrin bozkırında ve içinde sakladıgın o maceranla gülümsüyordun, uzak. ve ben nedense kayıtsız kalamıyordum sana. Mutluluğu bu kadar haketmişken herşeye bir EYVALLAH çeken o tavrın yeni bir delilik ararken gözyaşlarının ulaştıgı acıyla olgunlaşan dudaklarında, anlayamadıgım birşey vardı sevdigim nasıl taşıdın hayret o koca yükü bunca yıl, o küçük omuzlarında... sakallarımı kesiyordum sonra seni sevmeyi kabulleniyordum. İçimdeki tüm suçluluk duyguları gözlerinin siyahlıgında kayboluyordu. Bende tıpkı senin gibi herşeye bir eyvallah çekiyordum ve her gün biraz daha sana alışıyor ve hergün biraz daha sana benziyordum.

Seninde dedigin gibi ey sevgili PEKİ ŞİMDİ NE OLACAK BİZE aynada kayboluyor suretim, benimle hayat bulan herşey yeniden ölüyor kayboluyor zihnimden küçükken annemin ögrettiği herşey, en büyük teselliyi sende arıyorum... Şimdi senden tek bir isteğim var sevdigim. Bu üniformanın altında paslanmaya yüz tutmuşken bedenim, ruhumu çekal, çamura çirkefe bulaşmadan. Yeni torurcuklanmış bir filiz ol, bekle beni, üzülme. Bunca yıl kaçamak, çıplak aşklarda bulamadıgım kendimin ellerinden tut, al beni çok geç olmadan ve olurya hani kadınım geçmez zaman, iki sevgili görürsün el-ele, bir çıkmaza düşer gözlerin, ellerini koyacak yer bulamazsın ya. İşte o zaman tak çantanı omuzuna, seni bütünleyen o siyah pardüseni giy bir sigara yak alel-acele ve karış şehrimin kalabalıgına. Ben sadece oynamasını senin bildigin bir oyuncagım madem, kimselere vermeden beni, bari, bari beni gözlerinde sakla...

Şimdi aklımı karıştıran zamanı durduran o aşk ansızın ve zaman-zaman seni hatırlatarak sırtıma sapladıgı hançerle yenmeye çalışırken beni, bense herşeyden uzak ve savunmasız aşkla beslenen bir çocugum şimdi ancak gözlerin arkada kalmasın sevdigim... hasretin hergece çalsada kapımı, bir kağıt bir kalemim olduğu sürece yenilmedim, yenilmicem. Çünkü senin kocan aşktan daha güçlü bebegim...