Dur bir dakika! Sana anlatacaklarım var:

Bugün yüzümü gökyüzüne çevirdiğimde içimden uçmak geldi yine. Lacivert bulutların üzerine çıkma özlemim eskisi gibi tekrarlandı aklımda. Attığım her adım düz bir yolda ileriye değil de gökyüzünün ters istikametine götürüyordu beni. İşte orası neresiyse.

Bu sabah yürüyüşlerime hep yalnız çıktığım halde tek başıma olamıyorum, biliyorsun. Birisi var yanımda. Kimliği meçhul, başkalarına anlatsam benden ”delidir” diye bahsettirebilecek bir dost.

Bulutlarin kalınlığını, sertliğini bu dostuma anlattım. Gulumsedi sessizce. Bulutların aksine, alabildiğine yumuşak bir tebessüm bıraktı gözlerime. Sonra başı yerde, yoldaki taş kırıklarını sayar gibi mırıl mırıl sustu.

Elimden gelse, yakalar kollarından, kendime çevirirdim orta yerinde yolun.

”Bana bak!” derdim. Bakardi.

”Bos ver... Gidebilirsin.” Der miydim?

----------------------------

Boş ver... Gidebilirsin.
Anlatacaklarım bu kadar.