bir
eksi beş
eksi yüz

sürme gözlerini geceye
bu gökyüzü
bu bulutlar
uzakta kalmaları
uzağında kalmalı hepsi;
yürümem, kahkahalarım

yalanlar atıyorum bir gün
bir gün
beş gün
her gün
her gün susmam gereken yerlerde masallar dinliyorum kendimden

bir an bile susmuyor bu hikayelerim
ellerimi saklıyorum ceplerime
sürüp gidiyor şarkılar
yalnızlığa dokunuyor nefesim
her sabah günessiz uyanıyorum

arkamı dönüp gitmem
bırakmam yüzüstüne bu tersine bıkkınlığı
birşeyler diyemeyişimi
en derinde bir yerde
boşvermişliğimi
defalarca boynubükük bir resmimi verişimi gözlerime

sonra merhamet bozuntusu:
aksi
düskün
boz
perişan.
buralı değilim
olamam

ben hep eksi bir eksi beşyüz eksi binbeşyüzüm
ben hep yabancı hep kayıp hep o eskiyen yüzüm