hep ciddi olacak değildim ya
muzipliğim tuttu bu sabah
uzatıp kürek gibi ayağımı
bir çelme taktım güneşe...

olabildiğince çok güldüm
yuvarlanıp gidişine...
kime ne?

o yuvarlandıkça
öyle bir açıldı ki kırmızı etekleri
bana üç çeken bacaklarının
doyamadım seyrine...

dizleri kanadı, burnu sürttü
oluk oluk aktı kanı yere...
çocuklar gibi ağladı sonra
elleri toz toprak
yanakları sümük içinde..

insan gibi insandım ya
gülmek kalır mıydı bende...
onun bu halini gördükçe...

çömelip yanı başına
usul usul okşadım başını
sildim gözyaşını...
sevgisiz bir çocuk canlandı gözümde...

ve
toplamaya başladım
koynundan yayılan incileri...
dört mevsimi yani
vermek için geriye...