gece anasının karnından sakat doğan bir çocuk gibi...
sesi çıkmadı hiç, ölüm işaretiydi...
sesi çıkmadı; karşı çıkmadı hiç.

gece ciğerlerini üşütmüştü sanki
öksürükleri son nefese karışır gibiydi
bir kez daha aksırmalıydı güne ermeden
ses çıkmadı hiç
genzine acıyla saplandı sadece

gece kendi kadar kör etmişti herkezi
aydınlıkları yağmalayan sinsi bir zorba...

gece ciğerlerini üşütmüştü sanki
tıpkı ciğerlerime ekelediği lekeler gibi
kirliydi eli yüzü
uğursuz bir çocuk gibi hergün yeniden doğmaya
hergün yeniden ölmeye mahkum
kendi mahkumiyetinde
kar kadar, karanlık kadar kara
voltada ayak izleri
kulaklarda yankılanan sesleri

gece anasının karnından sakat doğan çocuk gibi
sesi çıkmadı hiç ölüm işaretiydi
sesi çıkmadı; karşı çıkmadı hiç

14.06.2004
Sevil Pınar