"... onlar ki
çölde remil attılar aşka
ve içini göstermeyen
gözlerle baktılar..."

durmadı yağmur gece boyu
bulutlara gizlendi ay
kapkaranlık kentin lâğım suları
kıyılarıma vurdu aynı ritimle;
bitek rüzgarlar ekti toprağıma
sessiz konuşan bir çift dudak...

"... ve onlar gece boyu
ten teneşirinde
ölü bedenlerini yıkadılar...
... ki onlar mahçuptular
mahrem yerleriy'çün..."

sınırımın başlayıp bittiği yerde
resmi tarihe benziyordu
insan yüzleri ve bavullarında
naftalinli bir yaz taşıyorlardı
buzul çağından kalma; sesleri
cıva buharı yüklüydü

"... ve onlar
küçük dünyalarına büyük
yalnızlık sığdırdılar... "