Umutlar batarken ufukta, dağların ardında,
yarınların gölgeleri uzamaya başlar ağır ağır...
ve karamsarlık kaplayınca hayatı gece misali,
ölümün ayak sesleri duyulur sessizce...

anlamı kalmaz yaşamanın yürek sevdasız kalınca.
acıların burukluğu tebessümler kurşuna dizer,
hayaller teselli eder idam sehpasındaki aşkı,
ayrılık çeker ipi, gülerek "elveda" derken...

fırtınalar koparken ruhunda, bir liman ararsın.
yanaklarından süzülen yaşlarla ıslanırken,
gözbebeklerin uzaklarda bir noktaya takılmış,
öyle bir yazı ki bu senin alnına yazılmış...

ve batarken umutlar mutluluk denizinde,
patlamış havada sen bir sandal içinde...
dalgalardan mı kaçarsın yoksa yağmurdan mı?
dalganın sonu kayalık, yağmurun sonu bataklık...

ve son bulduğunda fırtına, doğduğunda güneş,
etrafına bakarsın... okyanusun ortasındasın...
küreğin kırılmış... yüreğin gibi...
yelkenin yırtılmış... şiirin gibi...
umudun tükenmiş... hayatı gibi...