Ne çok özlemişim seni duymayı...
gözlerinin hayaliyle yaşadım günleri,
uykuya düşman gecelerde yandım.
ama inan hiç ağlamadım...
belki burkuldu içim, kırıldı gönül kanadım,
yandım... yandım... için için kanadım...
yazdım... yazdım...
gözyaşlarımla değil, yazdıklarımla ağladım.
bağlayıp bir kuşun kanadına yüreğimi,
uzaklara, senin yanına yolladım.
bir yıldız seçtim gökyüzünden yokluğunda,
o yıldızda gözlerini gördüm...
belki de gözlerinde o yıldızı...
rüzgarın getirdiği akasya kokularında
tenin değdi tenime, alev alev üşüdüm...
işte yine gözlerini düşündüm...
susuyordum... dudaklarım kuruyordu susuzluktan...
susuyordum... boğazımda düğümdü kelimeler...
susuyordum ama haykırmak geliyordu içimden,
güneşe, aya, sana duyurmak istiyordum sesimi.
yollara baktım sen giderken...
sen gidiyordun... ben gidiyordum...
sen gidiyordun... ben duruyordum...
sen gidiyordun... benden bir şeyler gidiyordu...
sen gidiyordun... ben, sen oluyordum bilmeden...
işte yine gözlerini düşündüm...
bu kahrolası gecede,
karşımda hayalin, içimde aşkın olmasa
ağlardım belki de...
sen... sen ağlama sakın!..
sana gülmek o kadar yakışıyor ki...
gözlerinden yıldız topladım az önce,
ay yüzünle aydınlandı gece.
gece karanlık... sen aydınlık...
sen aydınlık... ben karanlık...
işte yine gözlerini düşündüm...