İlk kapı…

Korkuyor adımlarım ışığın sızdığı yere doğru giderken. Kapı aralığından pencere önünde dans eden beyaz perdelerini görüyorum ilk önce. Sonra ellerin sızıyor o aralıktan, korkuyorum beni göreceksin diye ve usulca yaklaşıyorum biraz daha… Görüntüler artıyor içimde oynaşan korku kemirgenleriyle birlikte… İçimde yanan mumlar aşkın titreyen iskeletleri…
Sus gibi görünen çekingenliklerimle yaklaştım biraz daha kapıyı araladım ve içeri girdim. Sırtın bana dönük olduğu halde nasıl fark ettin bilmiyorum ama; “daha fazla yaklaşma…” derken soğuk bir rüzgar esti pencereden, perdeler daha bir yükseğe havalandı… Sesimin önüne kurulmuştu barajlar sanki; “se..seni de…”….diyebildim sadece… “seviyorum…” diyebilecek cesareti içimdeki herhangi bir kelimede bulamadım.

“ Artık onun olan bir şeyi bana nasıl getirdin, söyler misin?”… diye sorarken, gözlerim, yüreğimde pek de yanlış hissetmediğim bir ismin harfleri üzerinde geziniyordu. Tıpkı senin de en parlak doğruların arasından sıyrıldığın gibi… Bir aşkın üzerinde çıplak ayakla dolaşmak elbette kolay değildi. Belki de bu yüzden ikinci bir aşkı damıtmıştım yüreğimde. Artık bunca sessizliğin yüreğimizi kanatmasından bıkmıştım, sorgularından, kıskançlıklarından.. Şüpheyle ördüğün ve binlerce kurguyla beslediğin ilmeklerle örülmüş şu atkıyı boynumda taşımaktan. Fakat bunca depreme rağmen nasıl bir yere kurmuştu çadırını yüreğim senin içinde de, hiç bir şey olmamıştı… Hiç bir duvarım çatlamamıştı bile. Sen kanatıyordun durmadan, belki bundan değişik bir tat alıyor ve kendini daha güçlü kılıyordun, kanatlanıyordun ha bire bir gök yüzünden diğerine. Ve hala katı inadından vazgeçmiyordun bir türlü, kendi surlarından ödün vermiyordun…

Senden vazgeçmeye çalışmak bile daha fazla yakınlaştırıyordu ve inan daha çok acıtıyordu sevmekten…

İkinci kapı…

“Ne zaman bir karanlığın içinden irkilsem, vücuduma sıkıca sarılmış olarak buluyorum seni…”
Koşar adımlarla uzaklaşırken kendimden, farkında olamadığım bir köşe başında çarpmıştım sana. Harabe iklimlerimi fark ettiğin halde hiç sesini çıkarmadın ve kapına bir tek kilit bile asmadın. “Senin olmayanı taşıyorum…lütfen bana dokunma…acılarımı katlama…” dememe rağmen dinlemedin beni.

“Sadece sende olanı istiyorum, gözlerinde ışıldayan hüzünlerini belki, ellerinle dindiremediğin yaralarını… Hiçliğe koşmaktan yorulmuş kimsesizliğini bir de…” dediğinde, anlamıştım dinlenme zamanımın geldiğini. Fakat dizlerinin yanına her uzanışımda en yüksek sesimle anlatmaya çalıştım yüreğimi dağlayan elin bir başkasına ait olduğunu. Ama dinlemedin, aşkın karşılıksız köşelerinde uyuttun beni ve binlerce güzel düş hediye ettin her seferinde. “ O sadece sana acı veriyor, içindeki en saf yalnızlıklarından faydalanıyor” dediğinde anlıyordum her kelimenle yüreğimin en derin sığınaklarına girdiğini.

Senden vazgeçmemin mümkün olmadığını anlatırken bile bir yaşamın saçlarını okşuyordun o narinliğinle…

İlk anahtar…Son kilit…

Bir yürek bu kadar eşit bölünebilir miydi, dolunay bir daha hiç görünmemecesine tutulabilir miydi, seninle onun arasına giren gece beni daha ne kadar düşündürebilirdi. Kendi içimde, kendime kalan son kara parçasının üzerinde düşünüyorum şimdi olan biteni.

Ve inan bana şimdi anlıyorum; neden yüreğinin ön kapısından çıkıp, arka kapısından geri girdiğimi… İlk kapın daima açık aşka ve arka kapıdaki kilidin anahtarı, hala paspasın altında…

Bu aşk üçgeninin hangi açısından girsem içeri hep sen çıkıyorsun karşıma…