Gecenin karanlığında, ıssız sokaklarda gezer düşlerin fısıltıları.
Sahipsizliğin somurtkanlığını peşlerine takarak, buldukları ilk barınağa girerler.
İşte orada, gölgelerin ardında, başlar siyahla beyazın hikayesi.
Ya da öyle sanır herhangi birisi.....

Küçük Bir Sızı

İlikleri donduran bir soğuk. Çocuğun ayakları çıplak, elleri savunmasız, bakışları donuk. Yüzü kırmızı, dudakları mor, çenesi titremekten yorgun. Kirden kararmış pantolonu, çelimsiz bacaklarına yapışmış. Solmuş tişörtü; bedenini sıkı sıkı sarmaya çalıştığı daracık yün hırkanın arasından, göz kırpıyor soğuğa.

Çocuk düşe yatıyor karların arasında. Düşünde kırmızı bir bisiklet görüyor, önünde sepeti olan. Bisiklet parlıyor güneşin altında. Çocuk bisiklete uzanıyor. Arkasında çıngıraklı bir yılan; ışıl ışıl, kaygan derisiyle. Çocuk korkuyor, “zarar verecek bana!” Düşveren soruyor, “neden?” Çocuk fısıldıyor, “yılanlar kötüdür”. Düşveren başını okşuyor yılanın, “unutulmalı öğretilenler”.

Çocuk yürüyor izlerin ardından. Evine geliyor; kapı kırmızı, pencereler kırmızı.Çocuk çığlık atıyor boşluğa, “içeri girmek istiyorum!” Düşveren bir kalp uzatıyor çocuğa; canlı, kırmızı. “senin” diyor “iyi sakla”.

Çocuk içeri giriyor. Duvarlar ellerle kaplı; kendine uzanan, avuçları açık eller. Çocuk soruyor, “ne istiyorlar benden?” Düşveren mahzun; çocuğa bakıyor, “eldivenlerini giydir, üşümüşler”. Çocuk bakıyor önüne “ama benim ellerim yok ki!”

Çocuk yatağı görüyor. Kırmızı tüllerle kaplı, pirinç başlı, amber kokulu yatak. Yanına yaklaşıyor yatağın. Biraz şaşkın,” kim bu?” diyor “yatağımda yatan”. “Sensin” diyor düşveren, “bırak uyu huzurlu”

Çocuk bahçeye çıkıyor. Yer kırmızı elmalarla bezenmiş. Çocuk koparıyor elmalardan birini yerden, “kurt kemiriyor bunu”. Düşveren kurdu alıyor eline, “bak ne kadar mutlu”.

Çocuk çitlere yaklaşıyor ağır adımlarla. Parmak uçlarında yükseliyor, bakıyor kırmızı çilek tarlasına. “Ne var ardında? diye soruyor. “Kırmızı” diyor düşveren, “ister misin kanatlarını?” Çocuk duraksıyor, geriye bakıyor sonra tarlalara. Eline iki minik gözyaşı düşüyor. Hapsediyor avucuna. “Korkuyorum” diyor, “ya göz yaşlarım kırılırsa” Düşveren avucunu açıyor çocuğun, alıyor elinden gözyaşlarını, iri zeytin gözlerinin içine yerleştiriyor yavaşça, “artık güvendeler”.

Çocuk gülümsüyor, tutuyor elini düşverenin, “hazırım” diyor, “başka düşlere uçmaya...”

Son Perde

Ruhları ürperten bir karanlık. Kadının sırtı kambur, elleri nasırlı, avurtları çökmüş. Gözleri yorgun, nefesi kesik. Pencereden giren esintide uçuşuyor; omuzlarına dökülen cılız saçları. Kolları iki yanda, bedeni; beyaz, çıplak. Buruşmuş dersinin altından, ince kemikleri sayılıyor. Dişleri; sarı, lekeli.

Kadın düşe yatıyor sessizliğin arasında. Düşünde beyaz bir mum görüyor, içi şekerlemelerle dolu. Mumun alevi savruluyor rüzgardan. Kadın tutuyor alevi, göğsüne bastırıyor, “yiyebilir miyim? ” diyor . Düşveren açıyor mumun kapısını sonuna dek, “ hiç eksilmeyecek ki”.

Kadın, kapıdan giriyor. karşısında uçsuz bucaksız beyaz bir göl. Gölün üzeri kırılgan nilüferlerle kaplı. Nilüferler beyaz şarkılar söylüyor, bulutların altında. Kadın karışmak istiyor beyaz göle, beyaz şarkılar söyleyen nilüferlere. “Alırlar mı beni ?” diyor kadın, “öğretirler mi şarkılarını?” “Vakit var” diyor düşveren, “sözcüklerde yüzmeyi öğren”.

Kadın beyaz kelebekler görüyor, ağaçlarda sallanan. Konuyor birinin üzerine, öpüyor kadife kanadı. “ Çabuk ölecek” diyor, “güzellikleri koklayamadan”. Düşveren kadının gözlerine bakıyor “ölümleri, yaşamlarıdır”

Kadın kelebeğin kanadında süzülüyor gökyüzüne. Kartalın pençesinde beyaz tülden bir elbise. Yakalamak istiyor kadın “yetişmiyor ellerim”, düşveren gözlerini kapatıyor kadının “yüreğini kullan”.

Geçiriyor üstüne beyaz tülden elbiseyi kadın. Göl bulutlara, bulutlar göle karışıyor. Bulut gölünün ortasına ilerliyor yavaşça. Diz çöküyor, bakıyor dipsizliğe. “Ne var içinde?” diye soruyor. “Beyaz” diyor düşveren “ister misin kanatlarını?” Kadın duraksıyor, göle bakıyor, kendi aksini görüyor. Eline iki minik yara damlıyor. Hapsediyor avucuna. “Korkuyorum” diyor “ya kanarsa?” Düşveren avucunu açıyor kadının, alıyor elinden yaraları, bırakıyor dipsizliğe, “karıştılar sonsuzluğa”.

Kadın gülümsüyor, tutuyor elini düşverenin “hazırım” diyor “başka düşlere uçmaya”..

Susuş

Kan kokan bir kalabalık. Adamın saçları uzun; sakallarına karışmış. Yüzünde irinleşmiş yalnızlık izleri. Elleri çamur; tırnakları kir içinde. Yara içindeki ayakları parçalanmış ayakkabısından dışarı çıkıyor. Oturduğu çöplüğün kokusu sinmiş üzerine, sırtına geçirdiği paçavra sidikten sararmış.Vahşi gözleri; sırtına yapışmış midesini, bir ekmek kırıntısıyla doldurma telaşında.

Adam düşe yatıyor sefaletin arasında. Düşünde mavi bir dağ görüyor; güvercin yuvalarıyla örülmüş. Dağ, kanat çırpışlarla eğiliyor önünde adamın. Adam yuvalara bakıyor tek tek; güvercinler mavi, güvercinler aç. Koparıyor etinden bir parça “severler mi, yerler mi?” diyor. Düşveren dokunuyor adama “besinleri nefesindir”.

Adam dağa çıkıyor, en tepesine. Çok uzaklarda mavi bir ceylan. Susuyor ürkütmemek için, “kaçacak benden” diyor “ tüm maviler gibi”. “İzle” diyor düşveren. Topluyor havadaki tüm sözcükleri, inanışları. Atıyor uçurumdan aşağı. Sözcükler parçalanıyor boşlukta inanışlara çarparak. Harflere dönüşüyor hepsi. “Senindir” diyor düşveren “ en mavileri”

Mavi bir tren yaklaşıyor adama , bulutları yararak. Adam telaşlanıyor “ya kaçırırsam”, “ya yer yoksa bana”. Düşveren durduruyor adamı yankılarla “sonsuzluk senin, sonsuzluk sensin” Adam mavi trenin içinde, yalnız. Bir flüt sesi kulaklarını okşuyor. Sese doğru ilerliyor. Mavi notalar dağılıyor tüm vagona. Adam toplamaya çalışıyor notaları, üzgün. “Hepsi kaybolacak” diyor “sessizliğin ardında” Düşveren yaklaşıyor adama “ özgürlüklerini çalma”

Adam yalnız değil artık, dans ediyor; her biri mavi notalarla. Birden kara bir gölge düşüyor yüzüne umutsuzca. “Mavilikler” diyor adam “ya kararırsa”. Düşveren alıyor yüzünden kara gölgeyi, kapatıyor mavi bir kafesin içine “artık huzurdasın”.

“Ne var bu yolculuğun sonunda?” diye soruyor adam. “Mavi” diyor düşveren “ister misin kanatlarını?” Adam duraksıyor, mavi notalara bakıyor, sonra kafese. Yüreğine; iki cam parçası damlıyor.“Acıyor” diyor “ya çıkaran olmazsa?” Düşveren yüreğine uzanıyor adamın, alıyor cam parçalarını, “al bunları sakla” diyor “senden bir parça”.

Adam gülümsüyor, tutuyor elini düşverenin “hazırım” diyor “başka düşlere uçmaya”..

İlikleri donduran bir soğuk, Ruhları ürperten bir karanlık, Kan kokan bir kalabalık
Çocuk , kadın, adam
Gerçek, düş, ölüm
Gerçek düş; ölüm