Bugün karar verdim kendimi denemeye. Yokluğu, acıyı, karasevdayı içime sindirmeye. Kendime acı çekmeyi öğreteceğim. Utangaç olmayı, mahsun bakmayı öğreteceğim gözlerime. İçim acıyor, nedenini bilmediğim tarifsiz sıkıntılar var gönlümün kıyılarında, bir liman arıyorum, bir sığınak.özümemi dönmek istiyorum acaba. Yada hiçbir zaman olamadığım “ben'i" mi çıkarmaya çalışıyorum derinliklerden. Bütün imkansızlıklara rağmen kendimi seviyorum. Hayatıma bakıyorumda; sığdıramadığım ne çok şey var yüreğime. Doymuyorum, dur-durak bilmiyorum. Hastalıklı beyinler gibi ortalıkta dolaşıyorum. Ne istiyorum, kimi istiyorum, aslında en önemlisi hangi role kendimi daha yakın hissediyorum? Şeytan bakışlarımın altında yatan çocuksu ve saf “ben'i" kimse görmedi daha. Kimse bulamadı gerçek “ben'i". Aslında öyle yalınım ki; öyle katışıksız. Şu an yüreğini bana ardına kadar açan biriyle kaçıp gitmek isterdim. Ay ışığında sevişmek, salaş bir lokantanın büyüsünde çözülmek, gün ağarana kadar konuşmak ama hiçbirşey anlatmamak isterdim. Tutkuların olduğu bir yer var mı acaba? Ne kadar sürer tutkulu olmak ve nereye kadar bağlanabilir insan tutkuya? Uykusuzum, gözlerimi tavana dikip bekliyorum!!! Beni bende bulan, benimle yaşayacak “SEN'i" bekliyorum.Bende bu inat varken; tavan arasına attığım ve üzerine örtü örttüğüm bütün hayallerim gerçekleşir bir gün buna inanıyorum. ANADİLİM AŞK BENİM; HERKESE ÖĞRETİYORUM.!!!