Bu kaçıncı yaradır, açılan, iyileşmez?
Pörsümüş gülüşlerde yitiğini arayan!
Her yola yolcudur can, kavşaklar hiç birleşmez
Issız limana sessiz ara sıra uğrayan
Bir sevdâ var bir kâlpte, hep cılız hiç gürleşmez.

Yosun tutmuş gülüşler, bakışlar pas bağlamış
Duyguların membaı işgalinde elemin
Acılar usanmadan umutları dağlamış
Mürekkebi ayrılık hasret yazan kalemin
Satırlara küflenen anılarla ağlamış…

Gül kahrından inleyen bir mevsimin sızısı
Mâtemler senfonisi, söylenen doruklarda
Göklerle ezberlenen yalnızlığın yazısı
Bir buruk tat, kül olan; bâzısı koruklarda
Kendi içinde mahkum, azad bekler bazısı…

Bu son başlangıç ilke yol alırken, son liman
Taşınmaz damlaları bakışlara yüklerler
Sevgi , buz gibi, özlem hararetten ılıman
Gemiler ki, gitmeyen yolcuları beklerler
Okunan arkalardan herkese aynı ferman…