ne zaman kıbleye dönsem,
yön değiştirdi kıblem..
tanrı değildi elbet aradığım,
kendimi bulmaktı yitiklerimde...

hiçbir zaman, hiçbir yerde
benim olmayan sabah
vurdu gitti başını, gün ortası..
açılmadı kapılarım, kendimle kaldım.
yıldızlara katmadı yüzümdeki gülüşü
gökyüzünü emen pencere!..darıldım!..

nar çiçeği kokusu değil boğazımı yakan!
çok ötelerde,
ama çok ötelerde hayal meyal hatırladığım
ikimizin topladığı
gerdanıma dizdiğin menekşe;
unutmadım!..

ey ölüm!..
ilanın okunur şimdi minarelerde
dinlemez artık seni
ne sesim, ne gözlerim,
ne de dizimdeki derman;
tanrı buyruğu ferman da olsan
seni hiç!.. ama hiç sevemedim...

bugün bakışlarımı kirletmeden
unutup geçmişi, kıbleyi, ölümü...
çocukluk fotoğraflarımı yeniledim...






resim
nuri can




..