yürüyordum arkama bakmadan yürüyordum.o anda beni hiç kimse durduramazdı gecenin karanlığında sokakların durgunluğunda ayak seslerim aydınlatıyodu oraları.bunu bir çok kez yapmak istemiştim ama her defasında o gücü kendimde bulamamıştım işte olmuştu ve artık gidiyordum arkama bakmak istemiyor geçmişime bende sünger çekmek istiyordum.bir kuş kadar özgür olmaktı hayalim ama hiç düşünmemiştim kuşlarında rüzgara tutulduklarında bir kağıt parçası gibi savrulduğunu... şimdi beni bir duygu kapladı. pişmanlık mı? belkide zavallı anneciğimi bırakıp gidişim... belki şimdi sünger çektiğim geçmişi aydınlatmak istiyorum,geri dönmek istiyorum ya da kim bilir..ama şimdi durgun geceler bana acı veriyor çünkü onlar beni bindiriyorlar bir faytona geçmişime götürüyorlar sesizlik, durgunluk acı veriyor bana...ve herkesin yapmak istediğini yaparak bir kahraman ,kendi içimde küçük bir zavallıyım şimdi