Oturdum gene umut kırıklarımın arasına
Aldım elime kağıdı başladım yazmaya,
Yazarak ağlamayı
Kaç kişi becerebiliyordur şu rezil hayatta
Kaç kişi olmayan sevgilinin gözlerine
Şiirler okuyordur gecelerce.
Ve kim
Unutulduğunu haykırırken mektuplar kulaklarına Kabullenmeyip yitişi
Yerle yeksan seriliyordur yarinin ayaklarına.
Sokaklarda bir bayram havası,
Benim içinde sonsuz bir ayrılık,
Kalbimi zorluyor talan iklimi.
Kente yalnızlık çökerken akşam üzerleri
Gözlerine dalıp, nefesinle demleniyorum.
Baharım demiştim sana,
Genç ömrümün sonbaharı olduysanda,
Kızmıyorum sana
Kızamam, bir ana nasıl kızar çocuğuna?....